Aug 29, 2007

ရှမ်းပြည်သို့အလည်တစ်ခေါက်

ဒီပို့စ်က ကျွန်မရဲ့ Xanga မှာ အင်္ဂလိပ်လို ရေးထားတဲ့ပို့စ်ပါ။ ဒီမှာ ပြန်ပြီး မျှဝေပါတယ်။

-+-+-+-
ဧပြီလ ၁၂ရက်
ကျွန်မ စတင် ခရီးထွက်ခဲ့တဲ့နေ့ဟာ ဧပြီလ ၁၂ရက်၊ ၂၀၀ရ ခုနှစ် ဖြစ်ပါတယ်။ အဲ့ဒီနေ့က မနက် ၆ နာရီ ခွဲလောက် ရန်ကုန်က ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ခရီးသွားသူ (၇) ယောက် ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်မ တို့ မိသားစုက (၆) ယောက်၊ အဖေ့က သူငယ်ချင်း (၁) ယောက် လည်း ပါပါတယ်။ သူနဲ့ အဖေက ကားကို တစ်လှည့်စီ မောင်းမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ရန်ကုန်မြို့က အထွက်မှာ ရွှေညောင်ပင် ဆိုတဲ့ နတ်ကွန်း ရှိပါတယ်။ အဖေဟာ ခရီးတစ်ခု သွားတိုင်း အဲ့ဒီ နတ်ကွန်းကို သွား ဦးတိုက်ပါတယ်။ လူက ဦးတိုက်တာတော့ မဟုတ်ပါဘူ.. ကားက ဥိးတိုက်တာပါ။ နတ်ပသတာ (ကန်တော့ပွဲ ၀ယ်တဲ့အတွက်) ကျပ် ၅၀၀၀ ကုန်သွားပါတယ်။ အလုပ် မလုပ်တော့ မသိပါ။ နတ်ကွန်းက ထွက်လာပြီး မကြာမီ တိုင်ယာက ကျွတ် ဖာရပါတယ်။ နောက်တစ်ခါ ထပ်ဖြစ်လို့ ကျွတ်အသစ် တစ်ခု ၀ယ်လိုက်ရပါတယ်။ အမေကတော့ ပြောတယ်။ နတ်တွေကို ယုံတာ မဟုတ်ပါဘူး... ဒါပေမယ့် တောင်ပေါ်မတက်ခင် ကားပြင်ဆိုင်တွေ ရှိနေတုန်း ဒီလို ဖြစ်တာ ပိုကောင်းတယ်လို့ ပြောပါတယ်။

ကျွန်မတို့ ဖြူးမှာ နေ့လည်စာ စားပါတယ်။ ဘယ်ဆိုင်မှာ စားတယ်ဆိုတာ တော့ မေ့သွားပါပြီ။ ဖြူးကို သွားတဲ့ လမ်းတစ်လျောက်မှာ ဘာမှ သိပ်မထူးပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သင်္ကြန်တောင် မကျသေးပဲ တစ်ချို့ကလေးတွေက ရေတွေ လိုက်ပက်နေပါပြီ။ ရေက သိပ်မသန့်ပါဘူး။ နွေရာသီ ဆိုတော့ အချို့သော စပါးခင်းတွေက ရွှေဝါရောင် တောက်နေပါပြီ။ အချို့ကတော့ နွေစပါး စိုက်ခင်းတွေ ထင်ပါတယ်။ ဒီစိုက်ခင်းတွေကို ရေတွေ လွှတ်ပေးထားတော့ ကလေးတွေက အဲ့ဒီ့ ရေမြောင်းထဲက ရေတွေ ယူပက်နေတာ ဖြစ်ပါတယ်။

နောက်တစ်ခုကတော့ ကျွန်မ ရန်ကုန်ကနေ ပျဉ်းမနားကို ရထား စီးသွားတုန်းက ပဲခူးတိုင်းမှာ ကတည်းက အရှေ့ရိုးမတောင်တန်းကြီးကို မြင်နိုင်မှန်း မသိခဲ့ပါဘူး။ ကျွန်မ သွားတုန်းက မြူတွေ ဆိုင်းနေလို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ အခု ကားနဲ့ သွားမှပဲ ညောင်လေးပင်ကနေ ထွက်လာကတည်းက အရှေ့ဘက်မှာ တောင်တန်းတွေကို မြင်နေရတယ် ဆိုတာ သိလိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်မက တောင်တန်းတွေကို မြင်ရတာ သဘောကျပါတယ်။ ကျွန်မသာ အတောင်ပံတွေ ရှိမယ်ဆိုရင် ဒီတောင်တန်းတွေ ပေါ်က ဖြတ်ကျော်ပြီး ဟိုဘက်မှာ ဘာတွေ ရှိတယ် ဆိုတာ သွားကြည့်ချင် နေမိပါတယ်။ ဟိုဘက်မှာ ဘာတွေ ရှိမလဲ... တောင်တန်းတွေလား၊ မြစ်တွေလား၊ ဒါမှမဟုတ် စပါးခင်းတွေပဲလား... ကျွန်မ သိချင် မိပါတယ်။

ကျွန်မတို့ ပျဉ်းမနားကို ညနေ ၅ နာရီ ၀န်းကျင်မှာ ရောက်သွားပါတယ်။ ကျွန်မတို့ အဖေ့ရဲ့ ကုမ္ပဏီ ရုံးခွဲမှာ တည်းကြမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ (အဖေက ကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင်တော့ မဟုတ်ပါဘူး) အသွား တစ်ည၊ အပြန် တစ်ည တည်းဖို့ ရည်ရွယ်ထားပါတယ်။ ရုံးမှာပဲ နေကြတဲ့ ၀န်ထမ်း အချို့က ရန်ကုန် ပြန်သူပြန်၊ ဒါမှမဟုတ် တစ်ခြား နယ်တွေကို ပြန်သူ ပြန်နဲ့ဆိုတော့ အားလုံးအတွက် အိပ်စရာ နေရာ ရပါတယ်။
ဧပြီလ ၁၃ရက်
ကျွန်မတို့ ပျဉ်းမနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင် တစ်ဆိုင်မှာ မနက်စာ စားကြပါတယ်။ နောက်တော့ ရှမ်းပြည် ခရီးကို စတင်ခဲ့ကြပါတယ်။ ပျဉ်းမနားကနေ မြောက်ဘက် လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းလာတဲ့ အခါ အရှေ့ဘက်ဆီမှာ မြင်နေရတဲ့ တောင်တန်းတွေက ပို ပို မြင့်လာပါတယ်။ ရှမ်းပြည်နယ် (တောင်ပိုင်း) ကို သွားဖို့ (၃) လမ်း ရှိပါတယ်။ ပထမ (၁) လမ်းက ရေဆင်း-ပင်လောင်း လမ်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီ့လမ်းကို ပိတ် ထားပါတယ်။ ဒုတိယ လမ်းကတော့ ပျော်ဘွယ်-ယင်းမာပင် လမ်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလမ်းကတော့ ဖြတ်လမ်းပါ။ တတိယလမ်း ဖြစ်တဲ့ သာစည်-ကလော လမ်း ကို ပေါက်ပြီး တောင်ကြီးကို တိုက်ရိုက် သွားလို့ ရပါတယ်။ အရင်တုန်းကတော့ ကလော နဲ့ တောင်ကြီးကို သွားဖို့ တစ်ခုသော လမ်းဟာ သာစည် - ကလော လမ်း ဖြစ်ပါတယ်။ အခု ဒုတိယ လမ်းကတော့ ပရံကစု မှာ သာစည်က လာတဲ့ လမ်းနဲ့ သွား ဆုံပါတယ်။ ကျွန်မတို့လည်း ပျော်ဘွယ် - ယင်းမာပင်လမ်းက နေ သွားခဲ့ပါတယ်။ မဟုတ်ရင် သာစည်အထိ အပေါ် ထောင်တက်ရမှာ ဖြစ်တဲ့ အတွက် အချိန် ပိုကုန်ပါတယ်။ ပျော်ဘွယ်ကနေ လမ်းခွဲပြီးတာနဲ့ ကျွန်မတို့ဟာ အရှေ့စူးစူး၊ တောင်တန်းတွေ ဘက်ကို စတင် မောင်းလာနေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ပရံကစု ကျော်မှ တောင် စတက် ရတာ ဖြစ်ပါတယ်။

ယင်းမာပင်ရောက်တော့ ကျွန်မတို့ နေ့လည်စာ စားကြပါတယ်။ ဒီမှာ နည်းနည်း အေးစပြုလာပါပြီ။ တိုက်ခတ်လာတဲ့ လေတွေက အေးစိမ့်နေပြီး ကျွန်မတို့တွေလည်း ရေတွေ စိုထားတော့ ခိုက်ခိုက်တုန် ချမ်းနေကြတယ်။ ဆိုင်မှာ ရေနွေးပူပူလေး သောက်လိုက်မှပဲ အချမ်းပြေသွားပါတယ်။ ကျွန်မတို့ ၀င်စားတဲ့ ဆိုင်က ယင်းမာပင်ရဲ့ နာမည်ကြီး rest stop ထင်ပါရဲ့... ရေတွေ လုံလုံလောက်လောက်ရှိပြီး ရေပါ ချိုး လို့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မတို့တွေ အားလုံး ချမ်းနေကြလို့ ရေမချိုးခဲ့ကြပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မတော့ ခြေလက် မျက်နှာ ဆေးခဲ့ပါတယ်။ ရေတွေကို တောင်တန်းတွေပေါ်ကနေ ၀ါးခြမ်းပိုက် တွေနဲ့ သွယ်ထားတာ ဖြစ်ပါတယ်။ ရေကလည်း ကြည်လင် အေးဆိမ့်နေပါတယ်။

ကလောကို စတက်ပါပြီ။ တစ်ချို့နေရာတွေမှာ လမ်းက တော်တော်ဆိုးပါတယ်။ ကတ္တရာလမ်းတောင် မမြင်ရပဲ သဲလမ်း၊ ဖုန်လမ်းကြီးတွေ ဖြစ်နေပါတယ်။ တောင်တက်လမ်းဆိုတော့ တောင်ပြိုတာနဲ့ ဘာနဲ့ ဆိုတော့ ဒီလောက်တော့ ရှိမှာပေါ့နော်။ ဒါပေမယ့် လမ်းကို ပြင်နေတာလည်း တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်မတောင် စဉ်းစား မိသေးတယ်... ဒီလမ်းပြင် စက်ကြီးတွေ ဒီအပေါ် ဘယ်လို သယ်လာလဲ မသိဘူး လို့။ နောက် တောင်ပေါ်ကနေ ပြန်ဆင်းမှ ထရပ်ကားအကြီး ကြီး တစ်စီးက ဒီစက်တွေကို သယ်လာတာ တွေ့ရပါတယ်။ တောင်တက်လမ်း တစ်လျှောက် အကွေ့အကောက်တွေ ပေါများပြီး အတက်လမ်း များပါတယ်။ လမ်းဘေး ၀ဲယာမှာတော့ ပေ ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ လောက် နက်မယ့် ချောက်ကြီးတွေနဲ့ အသည်းယား စရာပါပဲ။ အကွေ့တစ်ခု ကွေ့လိုက်တာနဲ့ ကားတာယာတွေဟာ ချောက်အစွန်းကို ရောက်တော့ မယောင် ထင်ရပါတယ်။ ကြောက်စရာ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရှုခင်းတွေက တော်တော်လှပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကားက အမြန်သွားနေတော့ ဓာတ်ပုံ ရိုက်လို့ မရပါဘူး။ အဲ့ဒီ တုန်းက ဓာတ်ပုံ ရိုက်ချင်လိုက်တာ လက်ယားနေတာပဲ။

ကလောမြို့နား ရောက်လာတော့ ထင်းရှုးပင်တွေ စတွေ့နေရပါပြီ။ ထင်းရှုးပင်တွေဟာ ကလောမြို့ရဲ့ အထိမ်းအမှတ် တစ်ခုလေ။ ဒါကြောင့်လည်း `ထင်းရှုးမြေ´လို့ ခေါ်တာပေါ့။ ကျွန်မတို့ ကလောမြို့လေးတည်းက ဖြတ်မောင်းလာပါတယ်။ ကျွန်မတို့ ကလောမှာ နားဖို့ မစီစဉ်ထားပါဘူး။ ကျွန်မတို့ မြို့ထဲ ရောက်လာတော့ ခေါင်းပေါ်မှာ မြေမှုန့်တွေနဲ့ မျောက်ဖြူကြီးတွေ နဲ့ တူနေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကလောမြို့က ရေပက်သူတွေကြောင့် ဖုန်တွေ ပြောင်သွာပါတယ်။ ကလောမြို့မှာ ရာသီဥတု အေးနေပါပြီ။ ကျွန်မတို့လည်း ရေတွေ ရွှဲလို့....

ကျွန်မတို့ အောင်ပန်း၊ ဟဲဟိုး၊ ညောင်ရြွှေမို့ တွေကို ဖြတ်ခဲ့ပြီး တောင်ကြီး မြို့ကို မောင်းလာခဲ့ ပါတယ်။ အမှတ်ရ စရာလေး ကတော့ တောင်ပေါ်ကနေ ဟဲဟိုး မြေပြန့်ကို လှမ်းတွေ့ရခြင်းပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ စပါးခင်းတွေ၊ မြစ် (ချောင်း) တွေကို မြင်ရတာ ကြည်နူးစရာပါ။ အဲ့ဒီ အချိန်မှာ ဓာတ်ပုံ အရမ်း ရိုက်ချင်မိပေမယ့် အဖေက (တောင်အဆင်းလမ်း ဆိုတော့) ကားမရပ်ပါဘူး။ နောက်တစ်ခါမှပဲ ရထားနဲ့ လာပြီး စိတ်ကြိုက် ဓာတ်ပုံ ရိုက်မယ် ဆိုပြီး တစ်ကိုယ်တည်း ကြိမ်းဝါးမိ ပါတယ်။ တောင်ကြီးနား ရောက်ခါနီးမှာတော့ အဖေက ကားရပ်ပြီး ဓာတ်ပုံ ရိုက်ပါတယ်။ ဒီတောင်ပေါ်အထိ ရထားလမ်းပေါက်တာ အံ့သြစရာပဲ။ ကျွန်မလည်း အဲ့ဒီမှာ ဘဝသံသရာ ဆိုတဲ့ မီရထားဖြတ် တံတားကြီးကို ဓာတ်ပုံ ရိုက်ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီ နာမည်ကို ရထားလမ်းကို support လုပ်ထားတဲ့ ဘောင်မှာ ကျောက်တုံး လေးတွေ စီပြီး ရေးထား တာပါ။ ဓာတ်ပုံ ရိုက်တုန်းကတော့ အဲ့ဒါကို မတွေ့မိဘူး။
Aung Ban ?Ba Wa Than Ta Yar Bridge
Kalaw Road
တောင်ကြီးက ညနေစောင်းမှာ ရောက်ပါတယ်။ တောင်ကြီးကို မရောက်ခင် တောင်ကြီး တစ်ခုကို တက်ရပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း တောင်ကြီး မြို့လို့ ခေါ်တာ ထင်ပါရဲ့။ မြို့ကလေးဟာ ဒီတောင်တန်းပေါ်မှာ ပြန့်ကျဲနေပါတယ်။ တောင်တန်း ထိပ်မှာ မြေပြန့်လေး လို ဖြစ်နေတဲ့ နေရာမှာ မြို့တည်ခဲ့တာ ဖြစ်ဟန်ရှိပါတယ်။ (မှားရင်လည်း ပြင်ပေးပါ။ ပထဝီ မသင်ရတာ ၁၀တန်း ကတည်းကပါ။) ကျွန်မတို့ နမ့်ခုံး ဟိုတယ်/ မိုတယ်မှာ တည်းကြပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာက ဟိုတယ်ရော၊ မိုတယ်ရော ရှိတယ်.. ဟိုတယ်က ၄ထပ် အဆောက်အအုံ၊ မိုတယ်ကတော့ တစ်ထပ်တိုက်လေး။ ဟိုတယ်အခန်းတွေ ပြည့်နေတဲ့ အတွက် မိုတယ်မှာပဲ နေလိုက်ပါတယ်။ အိပ်ရာက မွေ့ရာအိအိလေးနဲ့၊ စောင်အထူတွေ ပါ ပါတယ်။ ပြတင်းပေါက်တွေမှာ ခြင်ဇကာ တပ်ထားပါတယ်။ ကြယ်လေးပွင့် ဟိုတယ် မဟုတ်ပေမယ့် ဇိမ်ရှိပါတယ်။

ဟိုတယ်မှာ check-in လုပ်ပြီးတော့ ညနေစာကို အပြင်မှာ စားမယ်ဆိုပြီး ဆိုင် လိုက်ရှာပါတယ်။ ကျွန်မတို့ မိုတယ်နားက `ခေမရဍ်´ ဆိုတဲ့ ရှမ်းစားသောက်ဆိုင်မှာ စားခဲ့ပါတယ်။ (စာလုံးပေါင်းတော့ မှန်လား မသိဘူး။) ဒါပေမယ့် ရှမ်းအစားအစာတွေကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး တရုတ် အစားအစာ ပဲ စားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ညနေစာ စားနေချိန်မှာ သင်္ကြန်မဏ္ဍပ်က အကအဖွဲ့လား မသိတဲ့ ပအို့ဝ် အမျိုးသား၊ အမျိုးသမီး အဖွဲ့ ၀င်လာပါတယ်။ အဖေက သူတို့ကို ခွင့်တောင်းပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်ပါတယ်။ ပအို့ဝ် အမျိုးသမီးတွေက သူ့တို့ခေါင်းမှာ အချွန်ကြီးတစ်ခုကို တဘက်နဲ့ ပတ်ထားတာ တွေ့ရတော့ အဖေက ဘာအဓိပ္ပာယ်နဲ့ ဒီလို ၀တ်ဆင်ရပါသလဲ ဆိုပြီး မေးပါတယ်။ သူတို့က ပြန်ရှင်းပြတာကတော့ ပအို့ဝ်တွေဟာ နဂါးမျိုးနွယ်က ဆင်းသက်လာတယ်လို့ ယုံကြည်ထားပါတယ်... ဒါကြောင့် ဒီအစွယ်လိုလို အရာကြီးက နဂါးခေါင်းကို ကိုယ်စားပြု ပါတယ် လို့ ပြောပြပါတယ်။

ညနေစာစားပြီးတော့ တောင်ကြီး ဗဟိုမဏ္ဍပ်မှာ သင်္ကြန်အကပြိုင်ပွဲ လုပ်နေတာကို သွားကြည့်ပါတယ်။ တောင်ကြီးမှာ လေးဇီးကလပ် စတိတ်ရှိုးလဲ ရှိနေပါတယ်။ အဖေ့ သူငယ်ချင်းက အဲ့ဒီက လူ တစ်ချို့နဲ့ သိတယ်.. backstage ကို သွား လို့ ရမယ် ဆိုပြီး ပြောပါတယ်။ အမေ နဲ့ ညီမက အိပ်ချင်ပြီ ဆိုပြီး မိုတယ် ကို ပြန်သွားပါတယ်။ ကျွန်မတို့ကတော့ စတိတ်ရှိုး ရှိတဲ့ဘက် ဘယ်နေရာမှန်း မသိဘဲ ရမ်းသမ်း လမ်းလျှောက်ခဲ့ပါတယ်။ လမ်းတစ်လျှောက်မှာတော့ သင်္ကြန်ကားတွေ တွေ့ပါတယ်။ ကားတွေ ပေါ်မှာ အကအဖွဲ့က က၊ သီချင်းဆိုနေတဲ့သူက ဆို နဲ့။ တက်က်နိုသီချင်းနဲ့ ကနေတာ ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်... ရိုးရာအက ကို ပြောတာ။ အမေကတော့ ခဏခဏ ပြောတယ်.. သူ ငယ်ငယ်တုန်းက ရန်ကုန်မှာ ဒီလိုပဲ ကားကြီးတွေနဲ့ ဆင်နွှဲကြပါတယ် တဲ့။ ကျွန်မလည်း သင်္ကြန်မိုး ရုပ်ရှင်ထဲမှာ မြင်ဖူးပါတယ်။ အခုအခါ ရန်ကုန်မှာ ဒါမျိုးတွေ့ မရှိတော့ပါဘူး။ ကောင်မလေးတွေလည်း ကားနောက်ကနေ ရိုးရာအက လိုက်မကတော့ပါဘူး။ ရေပက်မဏ္ဍပ်တွေမှာ ကဲနေ၊ ကွဲနေ၊ လန်နေ၊ ပြဲနေ၊ ဖော်နေတာတွေကိုပဲ တွေ့ရပါတော့မယ်။ သင်္ကြန်မိုး ရုပ်ရှင်ကိုတောင် သူတို့ ကြည့်ဖူးကြမယ် မထင်ပါ။

စတိတ်ရှိုးကို လမ်းလျှောက်ရတာ တော်တော် ဝေးပါတယ်။ နေရာက စူဋ္ဌာမဏိဘုရား နားမှာပါ... တစ်မိုင်ခွဲလောက် ဝေးမယ်ထင်တယ်။ စတိတ်ရှိုးက ကမေ္ဘာဇ ရုံးဝင်းအတွင်းမှာ လုပ်တာ ဖြစ်ပါတယ်။ သိပ်အကြာကြီးတော့ မနေဖြစ်ပါဘူး... အိပ်ချင်လာပြီလေ။ စည်သူလွင် နဲ့ ရှင်ဖုန်း သီချင်းဆိုတာတော့ ကြည့်ဖြစ်တယ်။ Backstage မှာ R ဇာနည် နဲ့ သူ့ ဇနီး ၀မ်းကို တွေ့ပါတယ်။ မောင်လေးက R ဇာနည် နဲ့ ဓာတ်ပုံ တွဲရိုက်ပါတယ်။ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးတော့ ကျွန်မရဲ့ သူငယ်ချင်း ကိုသူရိန်ကို တွေ့လိုက်ပါတယ်။ သူက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လိုက်လာတာ လို့ ပြောပါတယ်။ သူ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကျွန်မတို့ ပြန်ထွက်လာပါတယ်။ လမ်းလည်း ပြန်မလျှောက်ချင်တော့ဘူး... ပင်ပန်းနေပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ ဒိုင်နာဘက်စ်ကားကို တစ်ယောက် ၂၀၀ပေးပြီး ပြန်စီးလာခဲ့ ကြပါတယ်။ မိုတယ်ကို ပြန်ရောက်တော့ အိပ်ရာထဲ တန်းဝင်ပြီး အိပ်တော့တာပဲ။ အိပ်လို့ ပျော်ပါတယ်။



ဧပြီလ ၁၄ရက်
နောက်တစ်နေ့မှာတော့ တောင်ကြီးကနေ မိုင်အနည်းငယ် ဝေးတဲ့ မွေတော်ကတ်ကူ ကို သွားခဲ့ပါတယ်။ တစ်နာရီလောက် မောင်းရပါတယ်။ ဘုရားနားမှာပဲ မနက်စာကို ရှမ်းခေါက်ဆွဲ စားလိုက်ပါတယ်။

မွေတော်ကတ်ကူဟာ ပုဂံခေတ် (၁၃၀၀ အေဒီ ခန့်) လောက်က ပုဂံသားတွေ တည်ထားခဲ့တယ် လို့ သိရပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ဗိသုကာ စတိုင်က ပုဂံ စတိုင် ဖြစ်နေတာ ထင်ပါတယ်။ နောက် ရာဇဝင် တစ်ခု ကတော့ ဒီဘုရားတွေ အားလုံးကို အသောက ဘုရင်က တည်ထားခဲ့တာပါ တဲ့။ မဖြစ်နိုင်ဘူး ထင်တယ်နော်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်မသိတဲ့ ရာဇဝင်တွေ အကြောင်းကို မငြင်းချင်ပါဘူး.. ယုံချင်တာ ယုံပါ။ အခု အခါမှာတော့ တပ်မတော်သားတွေက ဘုရားတွေကို မွမ်းမံထားတာ တွေ့ရပါတယ်။ ကျွန်မတို့ နိုင်ငံက ရှေးဟောင်း ယဉ်ကျေးမှု အမွေအနှစ်တွေဟာ ကမ္ဘာ့ရှေးဟောင်း ယဉ်ကျေးမှု အမွေအနှစ်တွေ စာရင်းမှာ အထည့်မခံရတာ ဒီလို ပြုပြင်မှုတွေ ကြောင့်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မတို့ ဗုဒ္ဓ ဘာသာဝင် တွေကလည်း ဘုရားတစ်ဆူ ပြိုနေတာ... ဆေးမှိန်နေတာ တွေ့ရင် ပြင်ဆင်လှူဒါန်းချင် စိတ်လေးက ရှိနေကြတယ်။ အပြစ်ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်လည်း ဘုရားဟောင်းတစ်ဆူ ပြိုပျက်နေရင် ပြင်ဆင်ချင်တဲ့ စိတ်လေးက ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အယုဒ္ဓယထက် အများကြီး စောတဲ့ ကျွန်မတို့ပုဂံ မြို့ဟောင်းက ကမ္ဘာ့ ယဉ်ကျေးမှု အမွေအနှစ် စာရင်းမှာ မပါ၀င်တာကို နည်းနည်း ရင်နာမိ ပါတယ်။

အမှန်တော့ ကတ်ကူဟာ အခုနောက်ပိုင်းမှ ပေါ်လာတဲ့ နေရာ တစ်ခုပါ။ အရင်ကတော့ ဒီဒေသဟာ ပအို့ဝ် နယ်မြေထဲမှာ ရှိပါတယ်။ အခုတော့ ငြိမ်းချမ်းသွားပါပြီ။ ကတ်ကူမှာ ပအို့ဝ် စစ်သားတွေ စောင့်ရှောက်နေတာ တွေ့ရပါတယ်။ အဲ့ဒီက ဘုရားတစ်ဆူမှာ ယခင် ၀န်ကြီးချုပ် လှူဒါန်း သွားခဲ့တဲ့ အကြောင်း ကျောက်စာ တိုင် ကို တွေ့ရပါတယ်။ ရန်ကုန်မှာတော့ သူ့နာမည် ပါတာတွေ အားလုံး ဖြုတ်သိမ်းသွား ပေမယ့် ဒီမှာတော့ မသိမ်းထားပါဘူး။ကျွန်မ နဲ့ ကျွန်မရဲ့ မောင်လေးကတော့ ဘုရားတွေ ကြား လျှောက်သွားပြီး ဓာတ်ပုံတွေ ရိုက်ခဲ့ပါတယ်။ ကိုယ့်ပုံလေးတွေလည်း ရိုက်ခဲ့တယ်။ ဘုရားတွေမှာ ထွင်းထားတဲ့ လက်ရာတွေကိုလည်း ဓာတ်ပုံ ရိုက်ခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်မတို့ ပြန်တော့မယ့် အချိန်မှာ ပအို့ဝ် ကလေးမလေးတွေ တစ်အုပ်ကြီး ရောက်လာပါတယ်။ သူတို့ကိုလည်း ဓာတ်ပုံ ရိုက်ခဲ့ပါတယ်။ ချစ်စရာလေးတွေ။
















အပိုင်း (၂) ရေးပါဦးမည်။

No comments: