အလုပ်တွေရှုပ်၊ အရှုပ်တွေလုပ်

ဒီနေရာလေးမှာ မရေးဖြစ်တာတောင် တော်တော်ကြာပြီ။ ရေးမယ်၊ ရေးမယ်နဲ့ အလုပ်မအား၊ စိတ်မပါနဲ့ မရေးဖြစ်တာပါ။

ဟောင်ကောင်ကနေ ချောမွေ့စွာ ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မဆီမှာ ဒီအတောအတွင်း ကိစ္စတွေ အများကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ပထမဆုံးက ကျွန်မ ဟောင်ကောင် မသွားခင် ညမှာပဲ အဖွား ဆုံးသွားပါတယ်။ အဖေ့ဘက်က အဖွားပါ။ ညဘက်ကြီး အိပ်နေတုန်း အမေက လာနိှုးပြီး ပြောတယ်။ အဖေက ညဖက် အဖွား အခြေအနေမကောင်းဘူး ဆိုကတည်းက ည ၁းဝ၀ နာရီလောက်ကတည်းက သွားတာ၊ အသက်မမှီလိုက်ဘူး။ အဲ့ဒါ အမေကတော့ မနက် ၄းဝ၀ နာရီလောက်မှ လိုက်သွားမယ်လုပ်ပြီးမှ၊ အဖေက ဖုန်းလှမ်းဆက်တယ်။ ကျွန်မကို ပဲ လေဆိပ်သွားပို့လိုက်၊ သူ လိုက်မပို့တော့ဘူး ဆိုပြီး။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျွန်မလည်း လေဆိပ်ကို အမေနဲ့ပဲ တက်ဆီ ငှားပြီး သွားခဲ့ရတယ်။

ဟောင်ကောင် သွားတယ်ဆိုတာကလည်း ဒီအတိုင်း ကျော့ကျော့လေး ပတ်စ်ပို့လေး ကိုင်ပြီး ထွက်သွားရတာ မဟုတ်ပါဘူး။ တော်တော်လေးလည်း စိတ်ရှုပ်ခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်မကို စဖိတ်ပြီး၊ ကျွန်မကမှ ကျန်တဲ့သူတွေကို လှမ်းဖိတ်ပေးတာဆိုတော့ ကျွန်မက အော်ဂနိုင်ဇာ လို ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ ဒီတော့ အားလုံးကို ကျွန်မပဲ တာဝန်ယူလုပ်ပေးပါတယ်။ လေယာဉ်လက်မှတ်မှာ သူငယ်ချင်း နာမည်မှားနေလို့ ပြန်ပြင်ရတာနဲ့၊ ဗီဆာ သွားလျှောက်ဖို့ စာရွက်စာတမ်းတွေ လုပ်ပေးရတာနဲ့ တော်တော် အလုပ်ရှုပ်ပါတယ်။ တစ်ယောက်က မန္တလေးက ဆိုတော့ သူ ကိုယ်တိုင် လက်မှတ်ထိုးရမယ့်ဟာတွေကို သူ့ကို လက်မှတ် သက်သက် ထိုးပြီး စကန် ဖတ်ခိုင်း၊ ပြီးတော့ စာတမ်းထိုးရမယ့် စာရွက်ကို စကန်ဖတ်ပြီး လက်မှတ်ကို ဖိုတိုရှော့နဲ့ တပ်၊ ဒီလိုတွေ လုပ်ခဲ့ရတာ။ Illegal ဖြစ်၊ မဖြစ်တော့ ကိုယ်လည်း မသိတော့ဘူး။ လိမ်လျှောက်တာမှ မဟုတ်တာနော်။ သူ့လက်မှတ် အစစ် ထိုးတာပဲဟာ။ :P ထွက်ရမယ့်နေ့ မတိုင်ခင်က လေယာဉ် လက်မှတ် သွားထုတ်မယ်ဆိုပြီး မြို့ထဲက လေယာဉ်လက်မှတ် ရုံးကို သွားတာ၊ ကျေးဇူးရှင် ရုံးက စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ပိတ်ပါတယ်တဲ့။ ကြိုတင် မစုံစမ်းမိပဲ၊ သူတို့ရဲ့ automatic phone responder မှာ ပြောထားတဲ့အတိုင်း စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ဆို နေ့လည် ၁၂းဝ၀ နာရီအထိ ဖွင့်ပါတယ် ဆိုတာကိုပဲ စိတ်မှတ်ပြီး လုပ်မိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပဲ အပြစ်တင်ရတာပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ကို ဖိတ်သူတွေက ကိုယ့်ကို travel itinerary ပို့ပေးပြီးသားဆိုတော့ ဘယ်နေ့၊ ဘယ်အချိန်၊ ဘယ်လေယာဉ်နဲ့ ထွက်မယ်ဆိုတာတော့ သိပြီးသားပါ။ သူတို့ ဟိုဘက်က စီစဉ်ပေးတာဆိုတော့ သူတို့ဆီက “itinerary ပြင်ထားတယ်၊ အီးမေးလ် ပို့လိုက်ပါမယ်” ဆိုလို့ စောင့်နေရတာ။ ညဘက် ၁၁းဝ၀ နာရီထိုးတဲ့အထိ မရောက်လာဘူး။

ဒါပေမယ့် အစောကတည်းက အားလုံးကို တနလာင်္နေ့ မနက် ရး၃၀ လေဆိပ်အရောက်လာခဲ့ပါ ဆိုပြီး ခေါ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီ မနက် e-ticket ရောက်ရင် သွားမယ်၊ မရောက်ရင် အိမ်ပြန်မယ် ဆိုပြီး၊ စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်တယ်။ လေဆိပ်ရောက်တော့မှ သူငယ်ချင်း ရဲ့ laptop ကို ဖွင့်၊ အီးမေးလ်စစ်တော့မှ (ရန်ကုန် လေဆိပ်မှာ wi-fi ရပါသည်။ ဟဲဟဲ) တစ်ဖက်က အသစ်ပြင်ထားတဲ့ e-ticket က ရောက်လာလို့၊ ချက်ချင်း နောက် သူငယ်ချင်းကို အပြင်မှာ သွား print လုပ်ခိုင်းရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဟောင်ကောင်ကျွန်းကို ရောက်ရှိခဲ့ရတယ်ပေါ့.. ဂလို ဂလို.. (ဒါတောင် တခြား တလွဲတွေ ရှိသေးတယ်.. ကိုယ့်ကိစ္စ မဟုတ်လို့ မရေးချင်လို့.. :P)

ဟောင်ကောင်က ပြန်ရောက်တော့လည်း အဆင်မပြေတာတွေ ကုန်သွားပြီလို့ မထင်လေနဲ့.. မကုန်သေးပါ။ လေဆိပ်ကနေ ထွက်လာတော့ အမေ့ကို တွေ့တယ်.... “အမေ၊ အဖေလည်း မလာဘူးလား၊ ကားမပါဘူးလား” ဆိုတော့... နောက်ထပ် ရင်မောစရာတွေ ကြားရပါလေရော။ အဖေက အလုပ်မအားလို့၊ အဖေ့ ညီ၊ ကျွန်မ ဦးလေးကို ကားမောင်းပို့ခိုင်းတယ်။ ဦးလေး ရဲ့ မိန်းမနဲ့ ကလေးတွေက ကျွန်မကို လာကြိုချင်လို့ဆိုပြီး ပြောထားတော့ ဦးလေးက သူတို့ကို သွားပြန်ခေါ်တဲ့ အချိန်မှာ ကား အက်ဆီးဒင့် ဖြစ်ပါလေရော။ ကံတော်တော်ကောင်းလို့ တစ်ယောက်မှ ထိခိုက်ဒဏ်ရာ မရပေမယ့်၊ ကားနှစ်စီးလုံး တော်တော် ပျက်စီးသွားတယ်။ တော်သေးတာက၊ ကားတိုက်တာ အိမ်နားက အတွင်းလမ်းထဲမှာဆိုတော့ ရဲတွေ ဘာတွေအထိ မရောက်ပဲ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ညှိုနှိုင်း ဖြေရှင်းလို့ ရသွားတယ်။ ဦးလေးဘက်က လွန်တာဆိုတော့ ကျွန်မတို့ဘက်က လျော်ရမှာပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ ပိုက်ဆံ ၈ သိန်းလောက် (ကိုယ့်ဘက် ကားပြင်တာရော၊ သူတို့ကို လျော်ရတာရော)ကုန်သွားလေရော။ ကျွန်မမှာတော့ ဟိုကို ပိုက်ဆံ သိပ်မပါသွားပဲ၊ ပိုက်ဆံ ချွေတာလိုက်ရတာ.. (ဝယ်တာတော့ ၀ယ်တာပေါ့.. ဒါပေမယ့် သိပ်မဝယ်ဖြစ်ဘူးပေါ့ :P) ဒီဘက်က တဖက်လှည့်နဲ့ ကုန်သွားပါလေရော။ :(

ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့လည်း အလုပ်ပြန်တက်တော့ အလုပ်တွေ ရှိတာပေါ့။ ဒီကြားထဲ Facebook မှာ လယ်စိုက်နေရတာနဲ့.. (လယ်စိုက်တဲ့ ဂိမ်း ၅ ခုလုံး ဆော့တာ။ :P) အချိန်တော်တော် ပေးရတာ.. အဲ့ဒါ အခု စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်တယ်။ အခုမှစ၍ နောက် နှစ်ပတ်အတွင်း လယ်လုံးဝ မစိုက်ဘူး ဆိုပြီး။ အပင်တွေကိုလည်း ၃ ရက်စာဟာတွေ စိုက်ထားလိုက်တယ်။ တစ်ခါ ရိတ်ပြီးရင် ပြန်မစိုက်တော့ပဲ ထားထားလိုက်တော့မယ်။ အလုပ် နည်းနည်း ပါးသွားမှ လယ်ပြန်စိုက်မယ် လို့။ =D

ဒီကြားထဲ သူငယ်ချင်းနဲ့က အဆင်မပြေ ဖြစ်လိုက်သေးတယ်။ ဟို သူငယ်ချင်း မဟုတ်ဘူး.. အခုဟာက သူငယ်ချင်း အစစ်။ :P YC ဆိုတဲ့ ကျွန်မရဲ့ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းပေါ့။ သူ ရန်ကုန် ပြန်ရောက်နေတုန်း ကျွန်မ နဲ့ တွေ့ဖို့ ချိန်းနေတာ၊ ဟိုအကြောင်း ပြလိုက်၊ ဒီအကြောင်းပြလိုက်နဲ့ မတွေ့ဖြစ်ဘူး။ ဒီတစ်ပတ် တနင်္ဂနွေနေ့က ညီမရဲ့ မွေးနေ့ လုပ်တော့ သူ့ကိုပါ ဒန်ပေါက် ကျွေးချင်လို့ ဖိတ်လိုက်တာ... စစချင်း ဖိတ်တုန်းကတော့ လာမယ်ပြောပြီး၊ အ့ဲဒီနေ့ကျတော့ ပေါ်မလာလို့၊ ဖုန်းဆက်လိုက်တာ မလာတော့ဘူး တဲ့။ တော်တော် စိတ်တိုသွားပြီး.. “မလာလည်းနေဟာ၊ ဒါပဲ” ဆိုပြီး ဖုန်းကို ဒေါက်ကနဲ ချပစ်လိုက်တယ်။ ကြားထဲမှာ စိတ်တိုတာ မပြေသေးလို့ ဖုန်းထပ်ဆက်တာ ဖုန်းမကိုင်ဘူး။ အဲ့ဒီအခါကျတော့ ငါဖုန်းချလိုက်လို့ စိတ်တိုသွားပြီး ဖုန်းမကိုင်တာလား ဆိုပြီး စိတ်က ပူသွားသေးတယ်။ နောက်တစ်နေ့ ညနေ ဖုန်းထပ်ဆက်တော့ သူ အခု ပြန်တော့မှာ.. လေဆိပ်သွားတဲ့လမ်းမှာ ရောက်နေပြီ တဲ့။ ကျွန်မ တော်တော်ဝမ်းနည်းသွားတယ်။ ဒေါသလည်း ထွက်တယ်။ (ကျွန်မ တော်တော် ဒေါသထွက်ရင် မျက်ရည်ကျရော.. Twilight ထဲက Bella လိုပဲ :P) သူ ကျွန်မကို မတွေ့ချင်လို့ ဒီလို ရှောင်နေတာပေါ့ ဆိုပြီး။ ကျွန်မ သူ့ကို ပြောရင်း မျက်ရည်တွေ ကျလာလို့ စကားမပြောပဲနေ နေတာ၊ သူက ဖုန်း အရင်ချသွားတယ်။ စစချင်းတုန်းကတော့ သူ မတွေ့ချင်လည်းနေပေါ့၊ ငါ့ဘက်ကလည်း အနေသာကြီး ဆိုပြီး မာန်တင်းကြည့်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် သူနဲ့ ကိုယ်နဲ့ ခင်လာတဲ့ နှစ်တွေကလည်း တော်တော်ကြာလာပြီဆိုတော့ အဲ့ဒီလို မာန်တင်းပြီးတော့လည်း မနေနိုင်ပါဘူး။ သူ မတွေ့ချင်ရင်လည်း မတွေ့ရုံပဲ ရှိတာပေါ့ ဆိုပြီး စိတ်လျှော့လိုက်တယ်။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ သူ့ကို Have a safe flight လို့ wish မလုပ်လိုက်ရဘူး ဆိုပြီး ထပ် ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ ဖုန်းက မကိုင်တော့ဘူး။ အဲ့ဒါ မနေ့က ရုံးရောက်တော့ သူ့ဆီကို gtalk ကနေ “နှုတ်မဆက်မိတာ ဆောရီးပါ။ ငါ ငိုနေတဲ့ အသံကြီးနဲ့ စကားမပြောချင်လို့ပါ။ လေယာဉ်အပြန်လမ်း ချောမွေ့ပါစေ” ဆိုပြီး offline msg ပို့လိုက်တယ်။ ဒီမနက် မှ သူ့ဆီက offline msg ပြန်ဝင်လာတယ်။ “ငိုမနေနဲ့။ ငါ ရန်ကုန် ပြန်လာဦးမှာ” တဲ့။ လူကို အရူးကျနေတာပဲ။ အဲ့ဒါနဲ့ ပြန်ပြီး offline msg ထားခဲ့လိုက်တယ်။ “argh! I hate you" ဆိုပြီး။ :P