Nov 14, 2007

Lunch-time Talk

ခုနက ထမင်းစားရင်း ရုံးက သူငယ်ချင်းနဲ့ စကားတွေ ထိုင်ပြောနေတာ... သူက နင် ငွေစုထားတာ ဘယ်လောက် ရှိပြီလဲ တဲ့.. ဒီလောက် ရှိပြီလို့ ပြောလိုက်တော့.. အင်း ငါကတော့ တစ်ပြားမှ မစုနိုင်သေးဘူး တဲ့။ နင်ကတော့ ဘာပူစရာ ရှိလဲ.. ယောကျာ်းတစ်ယောက် ကောက်ယူလိုက်ရင် ပြီးတာပဲ.. ငါကတော့ အခု ပုံအတိုင်း ဆိုရင် ဘယ်လို မိန်းမ ယူပြီး ကျွေးမွေးနိုင်မလဲ တဲ့... ကျွန်မလည်း စိတ်တိုသွားပြီး.. အောင်မာ ငါက ယောကျ်ား လုပ်စာ ထိုင်စားမယ့် မိန်းမ မျိုး မဟုတ်ဘူး... ငါ့ဘာသာ ငါ ရှာစားမယ့်သူဟ.. ဒါမှမဟုတ် ငါက ရှာကျွေးမှာ လို့ ပြန်ပြောလိုက် ပါတယ်။

ကျွန်မ ဘယ်တုန်းကမှ ကိုယ့်မှာ အဆင်မပြေလို့ ချမ်းသာတဲ့သူ တစ်ယောက် ကောက်ယူလိုက်မယ် ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးမျိုး တစ်ခါမှ မတွေးခဲ့ဖူးဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ရှာမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ပဲ ရှိတယ်။ တကယ်လို့ ယောကျာ်း ယူခဲ့ရင်တောင် ဘယ်တော့မှ ယောကျာ်း လုပ်စာ ထိုင်မစားဘူး။ ကျွန်မကို အိမ်မှာ နေခိုင်းလည်း ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မက ကျွန်မ ဘာသာ အလုပ်လုပ်နေရမှ ကျေနပ်တဲ့ သူမျိုး။ အိမ်မှာပဲ နေပြီး ထမင်းချက်ခိုင်းလို့တော့ မရဘူး။ ကျွန်မ ဘယ်သူ့အပေါ်မှာမှ ငွေရေးကြေးရေး မရ မမှီခိုချင်ဘူး။ (အင်း ကျွန်မတော့ မုန်ဆီကြော်က ဘယ်နေမှန်းမသိ၊ နှုတ်ခမ်းနာ နဲ့ တည့်မလား စိုးရိမ်နေမိပြီ :P)

ပြောတာ ပြောတာပါ... လတ်တလော ရည်းစားလည်း မရှိဘူး... (No.. I don't accept application :P) လက်ထပ်ဖို့ဆိုတာ ဝေးမှဝေး... အခုအချိန်မှာ single life ကို enjoy လုပ်နေပါတယ်။ ကျွန်မ ဖြစ်ချင်တာလေးတွေ၊ လုပ်ချင်တာလေးတွေ ရှိသေးတယ်။ ဘာတွေလဲ ဆိုတာတော့ မပြောသေးဘူး။ ဖြစ်လာခါနီးမှပဲ ပြောတော့မယ်။ ပြောပြီးမှ မဖြစ်လာတာတွေ များလွန်းလို့ပါ။ ကိုယ်က ဖြစ်လာမယ်ထင်ပြီး ဘာလုပ်မယ်၊ ညာလုပ်မယ် ပြောပြီး မဖြစ်လာတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ရှက်မိတာလည်း များလြှပီ။ ဒါကြောင့် အခုနောက်ပိုင်း ဘာအကြံအစည်ကိုမှ ဘယ်သူမှ မပြောတော့ဘူး။ တကယ် ဖြစ်လာမှပဲ ပြောတော့မယ်။

No comments: