ကျွန်မ အမေရိကန်ပြန် အပိုင်း (၃)

ကျွန်မတို့ သုံးယောက် ကျောင်းစတက်နိုင်ဖို့ အရေး အရင် ကျောင်းသွားအပ်ရပါတယ်။ ဌာန တစ်ခုပါပဲ.. မမှတ်မိတော့ပါ။ သုံးယောက် အပ်ရတာဆိုတော့ အဖေက မောင်လေး ကို သွားအပ်ပေးပြီး၊ ကျွန်မ နဲ့ ညီမ ကို နောက် အဖေ့ရုံးက တစ်ယောက် လိုက်အပ်ပေး ပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကျွန်မက ၅တန်းအောင်ပြီး ၆ တန်း တက်ရမှာကို နားလည်မှု လွဲသွားပြီး ကျွန်မကို ၅ တန်း ပေးလိုက် ပါတယ်။ အဖေကလည်း ဒီ အတိုင်းပဲ ထားလိုက်ပါ ဆိုပြီး ပြန် မပြင်ပေးပါဘူး။

၁၉၉၅ ဧပြီလ မှာပဲ ကျောင်းစတက်ရ ပါတယ်။ 21 St. နဲ့ L St. ကြားမှာ ရှိတဲ့ Thaddeus Stevens Elementary School မှာပါ။ အမေရိကန် နိုင်ငံမှာက သြဂုတ်၊ စက်တင်ဘာ လောက်မှာ ကျောင်းစဖွင့်ပြီး ဇွန်လမှာ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်တော့ အဲ့ဒီ ကျောင်းနှစ် အတွက် ကျွန်မ ကျောင်းတက်ရတာ ၂ လခွဲ ကျော်ကျော်လေးပဲ ရှိပါတယ်။ ကျောင်း စ တက်တော့ ESL (English as a Second Language) ကို အဓိက တက်ရပါတယ်။ ကျန်တဲ့ တခြား ၅တန်း တွေနဲ့ မတူပဲ ESL အခန်းမှာပဲ အချိန်ကုန် ပါတယ်။ ဘာမှလည်း နားမလည် သေးပါဘူး။ ကျောင်းမှာက တခြား မြန်မာ ကောင်မလေး ၂ ယောက်ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့က မြန်မာ လို သိပ် မပြောတတ်ဘူး။ ကျွန်မကို တစ်ခု ခု ပြောချင်ရင် အဲ့ဒီ နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက် ယောက်ကို ခေါ်ပြီး translate လုပ်ခိုင်း ပါတယ်။ (နောက်တော့ သူတို့နဲ့ ရင်းနှီးပြီး သူငယ်ချင်း ဖြစ်သွား ပါတယ်။ မိဘ အချင်းချင်းလည်း သူများ မိတ်ဆက်ပေးလို့ သိသွား ပါတယ်။)

ကျွန်မ ကွန်ပြူတာကို ပထမဆုံး စမြင်ဖူး ပါတယ်။ ESL အခန်းထဲမှာ Apple ကွန်ပြူတာ အဟောင်း ၃ လုံး ရှိပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာ သင်ကြားရေး အထောက်အကူပြု ဂိမ်းလေးတွေ ဆော့ရ ပါတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ မုန့်စား ဆင်းချိန်မှာ အပြင်မှာ မဆော့ပဲ အဲ့ဒီ အခန်း ထဲမှာ ကွန်ပြူတာ ထိုင်ဆော့ နေတော့ ဆရာက ဆူပါသေးတယ်။ ကျောင်းမှာလည်း Reading အခန်းထဲမှာ သူများတွေ စာသင် နေတဲ့ အချိန်မှာ ကိုယ်က ကွန်ပြူတာ ပေါ်မှာ Mega Race ဆော့နေလို့ ဆရာမက မဆော့ဖို့ ပြောရတယ်။ ကိုယ်က နားမှ မလည်ပဲ... ကိုယ့်ကို ဆူလို့ ဆူမှန်း မသိ၊ ကိုယ့်အကြောင်း အတင်း ပြောလို့ ပြောမှန်း မသိ။ ကျွန်မအတွက် blank ကာလ လေး တစ်ခုပါ။

နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်တော့ ကျွန်မ Summer School တက်ရပါတယ်။ Stevens မှာတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်ကျောင်းလဲ မေ့သွားပြီ။ မှတ်မိတာက ကျောင်းရဲ့ အိမ်သာမှာ လက်ဆေးကန်က အလည်မှာ အဝိုင်းပုံ လုပ်ထားပြီး အောက်က တန်းဘား အဝိုင်းကြီးကို နှိပ်မှ ရေလာတာ မှတ်မိတယ်။ (ဟယ်ရီပေါ်တာထဲက မိန်းကလေး အိမ်သာ နဲ့ နည်းနည်း ဆင်တယ်။)

ကျောင်းပိတ်တုန်း တီဗွီလည်း တော်တော် ကြည့်ဖြစ်တယ်။ ပါ၀ါ ရိန်းဂျား ကတော့ မီးမီး အကြိုက်ဆုံးပေါ့။ ကျောင်း တက်နေတုန်းကဆို ကျောင်းကနေ အိမ်ကို ကာတွန်းကြည့်ချင်လို့ အမြန် ပြေးကြတယ်။ နောက် အကြိုက်ဆုံးက အာလာဒင်၊ ပြီးတော့ WB ကလာတဲ့ Animaniacs, Pinky & The Brain, Super Man, Batman အများကြီးပါပဲ။

ကျောင်းပြန်ဖွင့်တော့ ကျွန်မ ၅တန်းကနေ ပြန်တက်ရတယ်။ ကျွန်မ အင်္ဂလိပ်စာ နည်းနည်း နားလည်စ ပြုလာပြီ။ နွေရာသီတုန်းက အိမ်မှာ တီဗွီ အကြည့်များတာလည်း ပါမှာပေါ့။ ကျောင်းမှာ မနက်ပိုင်း ကို ESL အတန်း သွားရပြီး ညနေပိုင်းမှာတော့ ပုံမှန် အတန်း တက်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဆင့် သိပ်မကောင်းပါဘူး။ အောင်တယ် ဆိုရုံလေးပဲ အမှတ်ရ ပါတယ်။ ဒီ အတန်းက ကိစ္စတွေ သိပ်မမှတ်တော့ပါဘူး။

၆တန်း တက်ရတော့ ESL ကို တစ်နေ့ တစ်ချိန်ပဲ တက်ရပါတော့တယ်။ ကျန်တဲ့ အတန်း အချိန်တွေ အများဆုံး တက်ရပြီး အင်္ဂလိပ်စာလည်း ပိုတတ်လာတော့ ကျောင်းမှာ အမှတ်တွေ ကောင်းလာပါတယ်။ ဒါကြောင့် report card ရတဲ့အခါ Honor Roll ရပါတယ်။ Honor Roll ဆိုတာကတော့ grade တွေမှာ A, B နဲ့ 1 C ရတဲ့သူတွေကို ဂုဏ်ပြုတာ ဖြစ်ပါတယ်။ Honor Roll ရတာ ဘာထူးလဲဆိုတော့

- Beta Club အသင်းဝင် ခွင့်ရပါတယ်။
- မနက်ပိုင်း Home Room အချိန်မှာ ကျောင်းအုပ်ကြီးရဲ့ ရုံးခန်းကနေ အခန်းတိုင်း ကြားနိုင်တဲ့ PA System ဆိုလား... အဲ့ဒီမှာ နာမည် ကြေငြာ ပါတယ်။
- Honor Roll Certificate ရပါတယ်။
- Honor Roll ဆိုတဲ့ ခဲတံလေး တစ်ချောင်း ရပါတယ်။

Stevens မှာ အမှတ်ရစရာ လေးကတော့ Stevens ကျောင်း သီချင်းပါပဲ။ သီချင်းက This Land is Your Land ကို ကျောင်းအုပ်ဆရာမ က စာသားတွေ ပြောင်းထားတဲ့ သီချင်းပါ။

Stevens is Your School, Stevens is My School
Right from the --- , Down to the Lunchroom,
Down from the Playground, Up to the Classroom,
Stevens is made for you and me.

(နည်းနည်း မေ့နေလို့။ ငယ်ငယ်တုန်းက နောက်ဆိုတာပဲ သွားသတိရနေမိတယ်။ Right from the bathroom down to the lunchroom ဆိုပြီး )

နောက်အမှတ်ရစရာလေးက Brian ဆိုတဲ့ ကောင်လေး တစ်ယောက်။ ဘာရယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူက ကျွန်မရဲ့ first crush ပါ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီ အချိန်က ခေတ်စားနေလို့သာ crush လိုက်ရတာ... နောက် သူ့ကို junior high မှာ ပြန်တွေ့တော့ ဘာ feeling မှ မရှိတော့ဘူး။ ဟီးဟီး

ဆက်ရန်

ကျွန်မ အမေရိကန်ပြန် အပိုင်း (၂)

ကျွန်မ သိတတ်တဲ့ အရွယ်မှာ လေယာဉ် တစ်ခါမှ မစီးဖူးပေမယ့် လေယာဉ် မမူးခဲ့ပါဘူး။ ကျွန်မ ညီမ နဲ့ မောင်လေး တော့ မူးကြတယ်။ နားထဲမှာ အူနေတော့ လေယာဉ်မယ် လေးတွေ လာပေးတဲ့ သကြားလုံး လေးတွေ ငုံ ထားတယ်။ ကျွန်မတို့ (၃) ယောက် အတွက် ကစားစရာ အိတ်လေးလည်း ပေးတယ်။ အိတ်ထဲမှာ ပြန်ဖျက်ပြီး ပုံဆွဲလို့ ရတဲ့ ဟာလေး ရယ်၊ ရောင်စုံခဲတံ လေး တွေရယ်၊ ပုံဆွဲ စာအုပ်လေးရယ်၊ အကွက်လေးတွေ ရွှေ့ပြီး ပုံဖော်ရတဲ့ puzzle အပြား ရယ်၊ ပြီးတော့ သံဘောလုံး လေးကို maze တွေ ကြားထဲကနေ ဂိုး ၀င်အောင် လုပ်ရတဲ့ ကစားစရာလေး တွေ ပါ ပါတယ်။ (အိတ်လေးတောင် အခုထိ သိမ်းထားသေးတယ်။) သူများတွေ ကတော့ အိပ်နေကြတယ်။ ကိုယ်ကတော့ လေယာဉ်ပေါ်မှာ in-flight ရုပ်ရှင်ကြည့်လိုက် (နားတော့ မလည်ဘူး)၊ နားကြပ်နားထောင်ပြီး ခလုတ်တွေ တစ်ခုပြီ တစ်ခု ရွှေ့လိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေ ပါတယ်။ (အဲ့ဒီလိုမျိုး လေယာဉ်တို့၊ ကားပေါ်တို့၊ ရထားပေါ်တို့ သိပ် မအိပ်တတ်ဘူး။)

ကျွန်မတို့ လေယာဉ် BWI လေဆိပ်ကို ဆိုက်ကပ်တော့ ညနေပိုင်း ရောက်နေပါပြီ။ မိုးတွေ ရွာနေပါတယ်။ ဧပရယ် ရှားဝါး ပေါ့။ အေးအေး စိမ့်စိမ့်လေး ဖြစ်နေပါတယ်။ အမေရိကန် မြေနင်းရပြီ ဆိုပြီး ၀မ်းသာမိဖို့ အတွက် ငယ်သေးတော့ ဘာမှ ထူးထူးထွေထွေ မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ ကျွန်မတို့ကို ဗန်ကားကြီးနဲ့ အဖေ့ ရုံးက လူ နှစ်ယောက် လာကြို ပါတယ်။ ကျွန်မတို့ လေဆိပ်ပေါ်မှာ ကောင်းကောင်း မစားခဲ့ရလို့လား မသိဘူး ... ဗိုက်အရမ်းဆာနေ ပါတယ်။ ကျွန်မတို့ ၀ါရှင်တန် ဒီစီ ကို ရောက်ဖို့ အတော်လေး ကြာကြာ မောင်းရတာ မှတ်မိ ပါတယ်။ ကျွန်မတို့ နေရမယ့် အခန်းကို ရောက်တော့ ကျွန်မ အိပ်ချင်နေ ပါပြီ။ ဒါပေမယ့် အိမ်အသစ်ကို ရောက်တာ ဆိုတော့ ထုံးစံ အတိုင်း ဟို အခန်း ပြေးကြည့်၊ ဒီ အခန်း ပြေးကြည့် တော့ လုပ်လိုက်သေးတယ်။ အိမ်သာက ဘိုထိုင် နဲ့ ရေချိုးဇလုံ ပါတော့ အရမ်း ပျော်သွားတယ်။

ကျွန်မတို့က တိုက်ခန်းမှာ ငှားနေတာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တိုက်ခန်းက သားနား ပါတယ်။ ကျန်တဲ့ အဖေ့ ရုံးက မိသားစု အချို့လည်း ဒီမှာပဲ နေကြပါတယ်။ နေရမယ့် အခန်းကတော့ ကျဉ်းပါတယ်။ အိပ်ခန်းကြီး တစ်ခန်း (walk-in-closet အပါအဝင်)၊ အိမ်သာ တစ်ခန်း၊ မီးဖိုချောင် တစ်ခန်း ပါပါတယ်။ ကျွန်မတို့ (၃) ယောက်က အိပ်ခန်းထဲမှာ အိပ်ရပါတယ်။ အဖေ နဲ့ အမေက living room က အိပ်ရာ နဲ့ ဆိုဖာပေါ်မှာ အိပ်ပါတယ်။ (နောက် နှစ်တွေ ကြာတော့ အဖေက အခန်းထဲ ပြောင်း အိပ်ပါတယ်။) ကိုယ့်အဖေက အရာရှိ မဟုတ်သေးတော့ ဒီလောက် တိုက်ခန်းပဲ ရပါတယ်။ ကိုယ့်ထက် ရာထူး ပိုကြီးတဲ့ သူတွေကတော့ တစ်ခြား ပိုကျယ်တဲ့ နေရာ သို့မဟုတ် ကိုယ်ပိုင် အိမ်နဲ့ နေရတာပေါ့။ တိုက်ရဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်မှာ ရေကူးကန် ရှိပြီး အောက်ထပ်မှာ ကားပါကင်နဲ့ laundromat ရှိပါတယ်။ တစ်ခါလျှော် ပြား ၅၀ ပဲ ကျပါတယ်။ တိုက်ခန်းကို ၀င်ချင်ရင် သော့ပြားကြီးကို ထည့်မှ ၀င်လို့ရပါတယ်။ (နောက်ကျတော့ လေဆာ စနစ် ပြောင်းလိုက် ပါတယ်။)

အိမ်ကို ရောက်တော့ တီဗွီ အဖြူ အမည်း အဟောင်း လေး တစ်လုံး လာပေးထားတာ တွေ့ရပါတယ်။ ဆိုဖာ တစ်လုံးနဲ့ အိပ်ရာတွေ ၀ယ်ပေးထား ပါတယ်။ Rice cooker တစ်လုံး ၀ယ်ပေးထားတယ်။ အားလုံးက ဗိုက်ဆာ နေကြပြီ။ လာကြိုတဲ့ သူ တစ်ယောက်က ကြိုပြီး ခေါက်ဆွဲကြော်တွေ ၀ယ်ပေးထား ပါတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ထမင်းနဲ့ စားကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မတို့အတွက် ခေါက်ဆွဲကြော်က စားနေကျ အရသာ မဟုတ်တော့ တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေ ပါတယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့ ကျွန်မတို့ အဖြူ အမည်း တီဗွီလေးကို ထိုင်ကြည့်ကြ ပါတယ်။ ညဘက် (၉) နာရီလောက် ရှိနေပြီ ဆိုတော့ ကာတွန်း မလာတော့ ပါဘူး။ ကျွန်မတို့တွေ မကျေမနပ် ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်မတို့ အမှန်တော့ မအိပ်ချင်သေးဘူး... ဒါပေမယ့် အဖေက အိပ်တော့ လို့ ပြောလို့ အိပ်လိုက်ရတယ်။

ကျွန်မ တစ်ချို့ အကြောင်းအရာတွေ ကို အသေးစိတ် မမှတ်မိတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် မှတ်မိ သလောက်ပဲ ရေးပါတော့ပါမယ်။

၂ရက်၊ ၃ ရက်လောက် အကြာမှာ အဖေက ကာလာ တီဗွီ ခပ်ကြီးကြီး တစ်လုံး သွားဝယ်ပါတယ်။ ကျွန်မတို့တွေ ကာတွန်း ကြည့်လို့ ရသွားပြီပေါ့။ ရောက်ရောက်ချင်း ထမင်းချက်ဖို့ သိပ်မပူရပါဘူး။ ဆန် တစ်အိတ် ၀ယ်ပေးထားတယ်။ ပြီးတော့ တခြား မြန်မာအိမ်တွေက ထမင်းစား ဖိတ်တော့ သွားစားရုံပဲ။ အဖေ နဲ့ အမေ စျေး သွားဝယ်ပြီး ဟင်းချက်ကြတယ်။ မီးဖိုချောင်မှာက ရေခဲသေတ္တာ၊ Hot Plate အပေါ်မှာပါတဲ့ oven၊ ပန်းကန်ဆေးစက် နဲ့ cabinet တွေ တစ်ခါတည်း ပါပြီးသား ဆိုတော့ ဘာမှ ၀ယ်စရာ မလိုပါဘူး။

ကျွန်မတို့ ရောက်သွားတာ ဧပြီလ ချယ်ရီပန်း ပွဲတော်နဲ့ အံကိုက် ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်မတို့ Cherry Blossom Parade ကို သွားကြည့်ကြ ပါတယ်။

ရောက်လာပြီး သိပ်မကြာမီမှာပဲ အဖေက ကျွန်မတို့ကို ကျောင်းထားဖို့ ပြင်ဆင်ပါတော့တယ်။

ဆက်ရန်

ကျွန်မ အမေရိကန်ပြန် အပိုင်း (၁)

ကျွန်မရဲ့ အတွေ့အကြုံ လေးတွေကို နည်းနည်း ကြွား... (အဲလေ) ပြောပြချင်လို့ ရယ်၊ အမှတ်တရ လေး အဖြစ် ရေးသား ချင်လို့ ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက် ကလေးတွေ နဲ့ ရေးသား ပါတယ်။

-+-+-+-

ကျွန်မအဖေရဲ့ တာဝန်ကြောင့် ကျွန်မတို့ မိသားစု အမေရိကန် ပြည်ထောင်စု၊ ၀ါရှင်တန် ဒီစီ မြို့တော်မှာ နှစ်ကြိမ် နေခွင့်ရခဲ့ ပါတယ်။ ပထမ တစ်ကြိမ်က ၁၉၈၃ - ၁၉၈၇၊ ဒုတိယ တစ်ကြိမ်က ၁၉၉၅ - ၁၉၉၉ ခုနှစ် တို့ ဖြစ်ပါတယ်။ အခုတော့ အဖေလည်း အစိုးရ ဌာန မှာ အလုပ် မလုပ်တော့ပါဘူး။ အငြိမ်းစား ယူပြီး အပြင် ကုမ္ပဏီ တစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ် နေပါတယ်။

ပထမ တစ်ကြိမ် သွားရတုန်းက ကျွန်မ မွေးခါစ (၅) လ သမီး ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ အဖေ နဲ့ အမေက ကျွန်မ မွေးလာလို့ နိုင်ငံခြား သွားရတာ၊ ကောင်းကျိုးတွေ သယ်ဆောင်လာတဲ့ သမီး ဆိုပြီး ဒိုင်ယာရီ အဟောင်း တစ်ခုမှာ ရေးထားတာ ဖတ်လိုက်ရ ပါတယ်။ (ကျွန်မက သမီးဦး ဖြစ်တဲ့ အတွက် ဒိုင်ယာရီမှာ စုံစုံလင်လင် ရေးထားတာ ဖတ်ရပါတယ်။ ကျွန်မတို့ မိသားစု (၃) ယောက်က အဲ့ဒီ တုန်းက သိပ် မပြေလည်လို့ အိမ်စုတ်လေးမှာ ငှားနေရတဲ့ အကြောင်း၊ ငယ်ငယ်တုန်းက အော်ငိုရင် လမ်းထိပ်ကနေ ကြားရတဲ့ အကြောင်း၊ နို့မှုန့် ၀ယ်ဖို့ ဘယ်သူ့ ဆီက ချေးငှားရတဲ့ အကြောင်း က စပြီး ဖတ်ရပါတယ်။ )

ပထမ တစ်ခေါက် အမေရိကန် နိုင်ငံ သွားရတုန်းက ညီမ နဲ့ မောင်လေးကို အမေရိကန် နိုင်ငံမှာပဲ မွေးခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကျွန်မ သူငယ်တန်း အကြို (Pre-Kindergarten) တက်ခဲ့ရ ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပထမ တစ်ခေါက် သွားရတုန်းက အကြောင်းတွေကို ငယ်သေးလို့ မမှတ်မိတော့ဘူး။ ဓာတ်ပုံတွေပဲ အမှတ်တရ ရှိပါတော့တယ်။ မြန်မာနိုင်ငံ ကို ပြန်လာတော့လည်း ရောက်ခါစကပဲ အင်္ဂလိပ် လို ပြောပြီး နောက်တော့ မပြောတတ်တော့ဘူး.. ငယ်ငယ်က အိမ်နားက အစ်မကြီး တစ်ယောက် ရဲ့ မျက်နှာမှာ မှဲ့လေး ပါတာကို Is this a mole? ဆိုပြီး ခဏခဏ မေးတယ် လို့တော့ ပြန်ပြောပြတာပဲ သတိရပါတယ်။

၁၉၈ရ နှစ်မှာ မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်.. စစခြင်း ငှားနေ... နောက်တော့ ကိုယ်ပိုင် အိမ်လေး (သစ်သား အိမ်လေးပါ) တစ်လုံး ၀ယ်ပြီး မိသားစု (၅) ယောက် + အစ်မ ၀မ်းကွဲ (၁) ယောက် နေကြပါတယ်။ အဲ့ဒီနားက လူတွေ ကတော့ အမေရိကန်ပြန် ဆိုပြီး အထင်တွေ ကြီးကြတာပေါ့..... အမှန်တော့ ကိုယ့်အိမ်မှာက အစိုးရ လခလေး တွေနဲ့ လောက်ငအောင် စားနေရတာ။ အမေရိကန်ပြန် ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ် နဲ့ ညီတာက အိမ်မှာ ဗို့အား ၁၁၀ ဆိုနီ ကာလာ တီဗွီ တစ်လုံး ရှိတယ်... ဗွီဒီယို အောက်စက် ရှိတယ်။ မှန်ဘီဒို တစ်လုံး အပြည့် အရုပ်တွေ၊ ကစားစရာတွေ ရှိတယ်။ (အလြှပထားတာ... ထုတ် မကစားရဘူး။) ဒါပဲ ရှိတယ်။ သူများတွေ အထင်ကြီးနေ သလို အမေရိကန်က ကား ကြီး တွေ မဝယ်လာနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ရုံးကား လေးဘီး အစုတ်လေး (ကိုယ်ပိုင် မဟုတ်ဘူး... အကြို အပို့ အတွက်ပဲ) နဲ့ပဲ အဖေ ရုံးတက်ခဲ့ ပါတယ်။ အဖေက ရာထူး ကြီးကောင် ကြီးမား လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ် ကျော်မှ အရာရှိ စဖြစ်တာပါ။

ဒီလိုနဲ့ မြန်မာပြည်မှာ ၅တန်း အထိ ကျောင်းတက်ပြီး ကျောင်းပိတ်ချိန် နွေရာသီမှာ (သင်္ကြန်မတိုင်ခင်) အမေရိကန် ပြည်ထောင်စုကို နောက်တစ်ခေါက် သွားရဖို့ အခါ အခွင့် ကြုံလာ ပါတယ်။ အဲ့ဒီ အချိန်မှာ ကျွန်မက ၁၂နှစ်၊ ညီမ က ၁၁ နှစ်၊ မောင်လေးက ၉နှစ် ရှိနေပါပြီ။ ကျွန်မတို့ မောင်နှမတွေ ပျော်လိုက်တာ။ အရင် တစ်ခေါက် သွားတုန်းက ငယ်သေးတော့ ဘာမှ မမှတ်မိခဲ့ဘူး... အခုတော့ ဓာတ်ပုံတွေ ထဲမှာပဲ မြင်ခဲ့ရတဲ့ နေရာတွေ သွားရတော့မယ် ဆိုပြီး ပျော်နေခဲ့ ပါတယ်။ ဟိုရောက်ရင် အမေ ပြောလေ့ရှိတဲ့ ဟမ်ဘာဂါတွေ၊ ပြင်သစ် အာလူးကြော်တွေ၊ ပီဇာ တွေ စားရတော့မယ်... ကိုကာ ကိုလာ တို့၊ ပက်(ပ်)စီ တို့ တစ်ဝကြီး သောက်ရတော့မယ်... အရုပ်တွေ အများကြီးနဲ့ ဆော့ရတော့မယ်... ကာတွန်းတွေ နေ့တိုင်း ကြည့်ရတော့မယ် ဆိုပြီး ၀မ်းသာ ရွှင်မြူး နေကြ ပါတယ်။ ကျွန်မ တို့ မြန်မာပြည်မှာ ဒါတွေ မစားရဘူး။ ရှိလည်း မရှိဘူးလေ... (ရှိရင်လည်း ရှိမှာပေါ့.. အမေ မဝယ်ကျွေး ခဲ့တာတော့ သေချာတယ်) ငယ်ငယ်တုန်းက ဓာတ်ပုံတွေထဲမှာ စားနေ၊ သောက်နေခဲ့ တာတွေပဲ ကြည့်ပြီး သားရေ ကျနေရတာ... (ငယ်ငယ်တုန်းက အကြောင်းတွေ ပြန်ရေး ရတာ `ငတ်ကြီး ကြလိုက်တာ´ လို့ ထင်တော့မှာပဲ... ဟီးဟီး .. )

ကျွန်မတို့ ဧပြီလ ထဲမှာ မြန်မာနိုင်ငံမှ ထွက်ခွာခဲ့ပါတယ်။ လေဆိပ်ဆင်းတော့ ကျွန်မ စိတ်လှုပ်ရှား နေခဲ့ ပါတယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက အမေက ကျွန်မတို့ ပိုလှအောင် ဆိုပြီး ဆိုင်မှာ ဆံပင် သွားကောက် ပေးထားတယ်။ ကျွန်မ ကတော့ မကြိုက်လို့ ဆိုပြီး အိမ်ပြန် ရောက်တော့ ခေါင်းလျှော် ပစ်လိုက်တယ်။ ဒါကြောင့်လား မသိဘူး... ကျွန်မ ဆံပင်က သိပ်မကောက် နေခဲ့ဘူး။ အဖေ ဘက်က အမျိုးတွေ၊ အမေ ဘက်က အမျိုးတွေ လိုက်ပို့ ပါတယ်။ ကျွန်မတို့တွေ ပျော်နေခဲ့ပေမယ့် အိမ်မှာ တစ်ခန်းတည်း အိပ်ပြီး ကျွန်မတို့ကို ထိန်းလာခဲ့တဲ့ အစ်မ ၀မ်းကွဲက ငိုတော့ ကျွန်မ မျက်ရည် ကျမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပျော်တာက ပိုများနေခဲ့ ပါတယ်။ လေယာဉ်ပျံ စီးရတော့မယ် ဆိုပြီး ပျော်နေခဲ့ ပါတယ်။

ကျွန်မတို့ ဘန်ကောက်ကို ရောက်တော့ အသိ တစ်ယောက်က လာကြိုတယ်။ ကျွန်မတို့ကို လေဆိပ်က ဘာဂါကင်းမှာ ကျွေးတယ်။ ကျွန်မတို့ မောင်နှမ တွေ ကံကောင်းပုံက အမေရိကန်မြေတောင် မနင်းရသေးဘူး.. ဘာဂါ စားနေရပြီ။ (နန်းစုရတီ၊ ဖြူဖြူ ကျော်သိန်း တို့လို ကြွားချင်း :P) ကျွန်မတို့ ဘန်ကောက်က နောက် အသိ တစ်ယောက် အိ်မ်မှာ တစ်ည အိပ် ပါတယ်။ သိပ်တော့ မမှတ်မိတော့ဘူး။ သူတို့ အိမ်မှာ ဘလက်ကီ ဆိုတဲ့ ခွေးဖြူကျားလေး မွေးထားတယ် ဆိုတာရယ်... လေဆိပ်နဲ့ နီးတယ် ဆိုတာရယ်... အဲ့ဒီနားက ရေခဲမုန့် ဆိုင်မှာ ရေခဲမုန့် စားခဲ့ရတယ် ဆိုတာပဲ မှတ်မိတော့တယ်။ ပြီးတော့ မြဘုရား ဖူးပါတယ်။ အဖေနဲ့ အမေက ဟိုး ပထမ တစ်ခေါက် ကတည်းက အယုဒ္ဒယ အထိတောင် လည်ခဲ့ပြီး ပြီ ဆိုတော့ ဘန်ကောက်မှာ သိပ်မလည်ခဲ့ပါဘူး။

ဘန်ကောက် ကနေ ပြင်သစ် နိုင်ငံ၊ ပဲရစ်(စ်) မြို့ကို အဲယားဖရန့်(စ်) (Air France) နဲ့ သွားခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီကနေမှ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု ကို ဆက်သွားမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်မတို့ အသွား လမ်းမှာ transit လုပ်တာတွေ များတယ်။ သံတမန် အနေနဲ့ သွားရတာ ဆိုတော့ အခွင့်ရတုန်းလေး လည်ချင်တာလည်း ပါမှာပေါ့။ (ဒါပေမယ့် အမေရိကန်သွား သံတမန်တွေက ဒီလိုပဲ Air France လေကြောင်းလိုင်းကို စီးခဲ့ရတယ်။ အခုတော့ မသိတော့ဘူး။) လေယာဉ်ပေါ်မှာ ဘာအစာတွေ ကျွေးလဲ မမှတ်မိတော့ပါဘူး။ (မမှတ်မိဆို ဘာတွေ ကျွေးမှန်း သိမှ မသိတာ) မကြိုက်တာပဲ မှတ်မိတော့တယ်။

ကျွန်မတို့ ပဲရစ်(စ်) မြို့ကို ရောက်တော့ ဟိုတယ် တစ်ခုမှာ တည်းပါတယ်။ ပြီးတော့ ပဲရစ်(စ်) မြို့မှာ လျှောက်လည်ပါတယ်။ အိုက်ဖယ်(လ်) (Eiffel) တာဝါ ရောက်တာပဲ မှတ်မိတော့တယ်... ပြီးတော့ အဝိုင်းကြီးနဲ့ မုဌ်ဦး ကြီး တစ်ခု။ (ဓာတ်ပုံတွေထဲမှာ ပြန်တွေ့ရတာ) သေချာတာ ကတော့ လောဗေး (Louvre) ပြတိုက် မရောက်ခဲ့ဘူး။ ပဲရစ်(စ်) မှာ နွေဦးပေါက် ရာသီ ဆိုပေမယ့် ကျွန်မတို့ အတွက် ရေခဲတမျှ အေးလှ ပါတယ်။ ဒါကြောင့် အနွေးထည်တွေ အောက်မှာပဲ ကိုယ်က ပျောက်နေတယ်။

ပဲရစ်(စ်) ကနေ အမေရိကန် ပြည်ထောင်စု ကို ခရီးဆက်ပါတယ်။ ၀ါရှင်တန် ဒီစီ မြို့နဲ့ မိုင် ၃၀ လောက် ဝေးပြီး မေရီလန်း ပြည်နယ် ထဲမှာ ရှိတဲ့ BWI (Baltimore - Washington, DC. International Airport) လေဆိပ်ကို ပျံသန်းပြီး အဲ့ဒီကနေမှ ၀ါရှင်တန် ဒီစီ ကို ကားနဲ့ ဆက်သွားရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။

ဆက်ရန် ...

စျေးဆစ်ခြင်း အနုပညာ

မနေ့က အမေနဲ့ ယုဇန ပလာဇာ မှာ စျေးသွားဝယ် ကြတယ်။ ကျွန်မအတွက် စတိုင် ဘောင်းဘီ သွားဝယ်တာပါ။ ဘောင်းဘီ တစ်ထည်၊ အကျႌ တစ်ထည် ၀ယ်ဖြစ်ပါတယ်။ အမေက စျေးအရမ်း ဆစ်တတ်လွန်းတော့ နည်းနည်းတော့ မျက်နှာပူမိတယ်။ စတိုင် ဘောင်းဘီ ကို ဆိုင်မှာ ၀တ်ကြည့်တော့ ကျွန်မက ကြိုက်နေပြီ... ဒါပေမယ့် အမေက အသားက သိပ်မကောင်းဘူး၊ အရှေ့ ထောင့်လည်း မပါဘူး၊ ပြောနေတော့ မဝယ်ဖူး မှတ်လို့ လာ အမေ သွားမယ် ဆိုတော့ မဟုတ်ဘူး... အမေက ၀ယ် လိုက်တယ်။ နောက်မှ ပြောတယ်... `ဒီမှာ စျေးဆစ်ချင်လို့ ပြောနေတာကို တကယ် ထင်နေတယ်... ပေါတောတော နဲ့´ တဲ့။ ဒီ စျေးဆစ်ခြင်း ပညာကတော့ တော်တော် ခက်ပါလားနော်။

အမေဆိုရင် စျေး အရမ်း ဆစ်တတ်လွန်းလို့ ကြားက မျက်နှာပူမိတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ချို့ ဆိုင်တွေကလည်း စျေးဆစ်မှ တန်ကာ ကြတယ်။ စျေးကို တစ်ဝက် လောက် မြှင့်ထားကြတယ်။ ကိုယ်က တစ်ဝက်လောက် ဆစ်ချပြီး နည်းနည်း အပေါ် ပြန်တင် ဆစ်ပေးမှ တန်ကာ ကြတယ်။

ကျွန်မ တွေ့မိတဲ့ စျေးဆစ်တဲ့ နည်းလမ်း တစ်ခုကတော့ ၀ယ်ချင်လျက်နဲ့ ကိုယ်ကြိုက်တဲ့ စျေးမရလို့ သွားတော့မယ့် ဟန်လုပ်တဲ့ အခါ စျေးရောင်းသူ တွေက ပြန်လိုက်ခေါ်ပြီး `ဒီစျေးနဲ့ပဲ ယူသွားပါတော့´ ဆိုပြီး စျေးလျှော့ ပေးအောင် လုပ်နည်း ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်မ အမေ လည်း ဒီနည်းပဲ သုံးတယ်။ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်လည်း ဒီနည်းပဲ။ ကျွန်မ ကတော့ အရမ်း မျက်နှာပူ မိတယ်။ ကိုယ်က မတန်တဆ ဆစ်နေရသလိုပဲ ခံစားရတယ်။ ရောင်းတဲ့သူတွေကလည်း လေသံက မပေးချင်၊ ပေးချင် အသံနဲ့ ဆိုတော့ ပိုပြီး အားနာ မိတယ်။

ကျွန်မ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ကတော့ ကောင်းတယ်။ သူ ကြိုက်တဲ့ ပစ္စည်း တစ်ခု တွေ့တယ် ဆိုပါစို့။ သူက စျေး နည်းနည်း ဆစ်တယ်... သူတို့ လျှော့ပေးတဲ့ နှုန်းပဲ ယူတယ်။ သူက အရမ်းကြိုက်နေပြီကိုး။ အစကတည်းက ဒီစျေးနှုန်း ဆိုကတည်းက သူက ၀ယ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသား... ၀ယ်မယ် ဆိုမှသာ ရလို ရငြား စျေးဆစ် တာ။ ကျွန်မလည်း ဒီလိုပဲ။ တစ်ခါ တစ်လေ ကိုယ်က ၀ယ်မယ် ဆိုတော့ ရောင်းသူကပဲ သူတို့ မတန်တဆ တင်ထားတာ အားနာလို့လား မသိ... နည်းနည်းတောင် ထည့်လျှော့ပေး လိုက်သေးတယ်။

ဒါပေမယ့် ကျွန်မက သိပ်ပြီး စျေးမဆစ် တတ်ပါဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွန်မဘာသာ စျေးဝယ် သွားမယ် ဆိုရင် ယုဇန ပလာဇာ သိပ် မသွားဖြစ်ပါဘူး။ စျေးဆစ် စရာ မလိုတဲ့ စျေးနှုန်း ကပ်ထားတဲ့ နေရာတွေမှာ ပဲ ၀ယ်ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်မက စျေးဆစ်ရမှာ အရမ်း အားနာ တတ်တယ်။ တက်ဆီ စီးရင်တောင် စျေးဆစ်ရမှာ အားနာတယ်။ ကိုယ်က တစ်ခါ တစ်လေ စျေးဆစ်ပြီးမှ ငါ ဆစ်လိုက် တာများ အဆ မတန် ဖြစ်သွား ပြီလား ဆိုပြီး ခဏ ခဏ guilty ဖြစ်မိတယ်။ ဒါကြောင့် တစ်ခါ တစ်လေ အပို ၁၀၀၊ ၂၀၀ လောက် tip ဆိုပြီး ပေးဖြစ်နေမိတယ်။

နောက် တစ်ခုက စျေးတစ်ခါ သွားဝယ်ရင် ပစ္စည်း တစ်ခု ကို ကြည့်တယ် ဆိုပါစို့။ ကိုယ်က စျေးနှုန်းလေးပဲ ကြည့်ချင်မိတာပါ။ အဲ့ဒါကို လာပြီး marketing က ဒီ ပစ္စည်းက ဘယ်လို ဘယ်လို ကောင်းတာ ဆိုပြီး ရေပက် မဝင်အောင် ရှင်းပြလေရော... အဲ့ဒီ အခါကျရင် အရမ်း မျက်နှာပူ၊ အားနာ မိပါတယ်။ ကိုယ်က ၀ယ်မှာ မဟုတ်ပဲ ဆတ်ဆော့ပြီး သွား ကြည့်မိတာကိုး။ ဒါပေမယ့် အားနာပြီး ၀ယ်ဖို့ကလည်း ကိုယ့်မှာ ပိုက်ဆံ မပါ၊ ဒါမှ မဟုတ် မဝယ်ချင်တဲ့ ပစ္စည်း ဖြစ်နေတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီလို ကောင်တာတွေ ဆိုရင် ပစ္စည်းလေးတွေ ကြည့်ချင် ပေမယ့် ဝေးဝေးက ရှောင်ဖြစ် ပါတယ်။ အိုးရှင်း ရှော့ပင်း စင်တာ မှာတော့ ကောင်းတာက အလှကုန် ပစ္စည်းတွေ ကောင်တာမှာ marketing တွေ ရှိပေမယ့် စျေးနှုန်းက ကပ်ပြီးသား ဆိုတော့ မသိ မသာ လေး အနားကပ် သွားကြည့်လို့ ရတယ်.. စျေးနှုန်း သိမှလည်း ကိုယ် ၀ယ်နိုင်၊ မဝယ်နိုင် ချင့်ချိန်လို့ ရမှာပေါ့။ ပစ္စည်း ကောင်းမှန်း သိပြီးသားပဲ... စျေးကပဲ အဓိက စကားပြောတာလေ။

ဒါပေမယ့် တစ်ခါ တစ်လေ ကိုယ်က တခြား ပစ္စည်း တစ်ခု သွားဝယ်တယ်။ ပြီးတော့မှ အဲ့ဒီနားက အမျိုးအစားတူ အခြား ပစ္စည်းက marketing နဲ့ တွေ့ပြီး သူတို့ ပစ္စည်းပဲ ၀ယ်ဖြစ်ပေါင်းလည်း မနည်းလြှပီ။ အားနာရခြင်းရဲ့ ဒုက္ခပေါ့နော်။

-+-+-

ကျွန်မ ဒီနေ့ နေသိပ် မကောင်းချင်ပါ။ နှာစေးနေ ပါတယ်။ မနေ့က ည ၁၂နာရီ ကျော်မှ အိပ်ဖြစ်ပြီး မနက် ၆း၃၀ ထရတော့ သိပ်မလန်းချင်ဘူး။ (ဟုတ်တယ်.. ကျွန်မက ဒီလိုပဲ.. သူများတွေလို နည်းနည်းလောက် အိပ်တာနဲ့ အိပ်ရေး မဝဘူး။)

Peekaboo Script for BlogSpot

ကျွန်မ ရဲ့ ဘလော့ဂ်မှာ Peek-a-boo script သုံးထား တာကို သတိထား မိကြမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်မ ရေးထားတဲ့ script တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ Hackosphere ဆိုတဲ့ site ကနေ ယူထားတာပါ။ သူ ရေးထားတာ လေးတွေကို ဖတ်ရင်းနဲ့ ဒါလေးကို မြန်မာ လို ဘာသာပြန် နိုင်မယ် ဆိုရင် သူ့ကို ဘာသာ ပြန်ထားကြောင်း အသိပေးပြီး ကျွန်မရဲ့ site ဆီ ပြန် refer လုပ်နိုင် အောင် လုပ်ရင် ကောင်းမယ် ဆိုပြီး စဉ်းစားမိ ပါတယ်။

တစ်ခုတော့ ရှိတယ်။ ကျွန်မက ကျန်တဲ့ ဘလော့ဂါတွေက ငတုံး ငအတွေ၊ ဒါလေးတောင် ဖတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုပြီး တင်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ (အရင် စကားခံတာပါ။) မြန်မာ ဘလော့ဂါ community ပိုပြီး တိုးတက်အောင်၊ အလွယ်တကူ လက်လှမ်းမီ နိုင်အောင် တစ်ဖက် တစ်လမ်းမှ ကူညီတဲ့ သဘောပါ။

-+-+-+-

ဘာမှ ပြင်ဆင်ထားခြင်း မရှိတဲ့ ဘလော့ဂ် တစ်ခုမှာ ဆိုရင် ပို့စ် တစ်ခု ကို ကိုယ်ရေးထားသမျှ အကုန်လုံး မြင်နေရပါတယ်။ တကယ်လို့ ကိုယ်ရေးထားတာက စာပိုဒ် (၂) ပိုဒ် ထက် ကျော်နေပြီ ဆိုရင် ကိုယ့်ရဲ့ ဘလော့ဂ်ကို ဖတ်နေတဲ့ သူဟာ သူ စိတ်ဝင်စားတဲ့ ပို့စ် ကို ရောက်ဖို့ scroll လုပ်နေရပါတယ်။ စိတ်မရှည်တဲ့ အခါမှာတော့ ကျန်တာတွေကို ဆက် မဖတ်တော့ပဲ ထွက်သွားမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် အရင် Blogger မှာ Expandable Post ဆိုတဲ့ feature က အသုံးဝင်လာ ပါတယ်။ (ဒါကတော့ Read More ဆိုတဲ့ link ကို နှိပ်လိုက်မှ ပို့စ် အကျယ်ချုပ် နောက် စာမျက်နှာ တစ်ခုကို ရောက်သွားမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတဲ့ ပို့စ် ဆိုမှ Read More နှိပ်ပြီး ဖတ်လို့ ရတော့ ပိုပြီး user friendly ဖြစ်သွားပါတယ်။) အခု တီထွင်လိုက်တဲ့ hack ကတော့ မူရင်း စာမျက်နှာ (main page) မှာတင် Read More နှိပ်လိုက်ရင် သူ့အလိုလို ပေါ်လာအောင် လုပ်ထားတာ ဖြစ်ပါတယ်။ နောက်တစ်ခါ ပြန်နှိပ်လိုက်ရင် ပြန်ပျောက်သွားပါတယ်။ ဒါကြောင့် တူတူပုန်း script (peek-a-boo script) လို့ ခေါ်တာ ဖြစ်ပါတယ်။

ဒါတွေအားလုံးကို ကိုယ့် ဘလော့ဂ် ရဲ့ template မှာ သွားပြင်ရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ကိုယ်က html သိပ်မကျွမ်းဘူး ဆိုရင် ကျွမ်းတဲ့ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ယောက် ကို အကူအညီ တောင်းလိုက်ပါ။ ဒါပေမယ့် အားလုံး လုပ်နိုင်မယ်လို့ ထင်ပါတယ်။

၁။ အရင်ဆုံး Template (သို့) Layout ကို ၀င်ပါ။ အရင်ဆုံး ကိုယ့်ရဲ့ original template ကို Download Full Template ကို နှိပ်ပြီး save လုပ်ပါ။ အရေးကြီးပါတယ်။ ကိုယ် မှားသွားရင် ပြန်ပြီး ခုနက original template ကို ပြန်ပြီး upload လုပ်နိုင်ပါတယ်။

၂။ Template (သို့) Layout ထဲက Edit Html tab ကို နှိပ်ပါ။ Layout >> Edit Html

၃။ Template ထဲမှာ </head> ဆိုတာကို ရှာပါ။ (Control +F > ) ပြီးရင် ဒီ စာမျက်နှာက code တွေ အားလုံး ကူးယူပြီး ရဲ့ အရှေ့မှာ ထည့်လိုက်ပါ။

၄။ ပြီးရင် id=post ဆိုတာ ကို ရှာပါ။ တကယ်လို့ မတွေ့ရင် Expand Widget Template ဆိုတဲ့ checkbox ကို check လုပ်ပြီး ပြန်ရှာပါ။ ပြီးရင် ဒီ စာမျက်နှာမှာ အနီရောင်နဲ့ ပြထားတဲ့ အတိုင်း ကူးထည့်လိုက်ပါ။ ပြီးရင် Template ကို Save လုပ်လိုက်ပါ။

၅။ နောက် လုပ်ရာမှာကတော့ Settings > Formatting ကို သွားပါ။ အဲ့ဒီ စာမျက်နှာ အောက်ဆုံးမှာ Post Template ဆိုတဲ့ text box ကို တွေ့ရပါလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒီထဲကို အောက်မှာ ရေးထားတဲ့ အတိုင်း ကော်ပီကူးပြီး ထည့်လိုက်ပါ။ (ကိုယ်တိုင် မရိုက်ထည့်ပါနဲ့။ မဟုတ်ရင် မလိုလားအပ်တဲ့ space တွေ ၀င်ကုန်ပြီး ချွတ်ချော် သွားပါ လိမ့်မယ်။) ပြီးရင် Setting ကို save လုပ် လိုက်ပါ။

Type your summary here
<span id="fullpost">
Type rest of the post here
</span>

ကဲ.... လုပ်ငန်းစဉ် ပြီး ဆုံးသွားပါပြီ။ အခု အချိန်က စပြီး ကိုယ်က ဘလော့ဂ် ပို့စ် အသစ် တစ်ခု လုပ်မယ်ဆိုရင် အဲ့ဒီ ပို့စ်မှာ ဘယ်နေရာမှာ Summary (အကျဉ်းချုပ်) ရေးရမယ်... ဘယ်နေရာမှာ Full Post ရေး ရမယ် ဆိုတာ ပေါ်နေပါပြီ။ အရေးကြီးတာက </span> ဆိုတဲ့ tag ဟာ ပို့စ်ရဲ့ အောက်ဆုံးမှာ ရှိနေရပါမယ်။ ဒါကို ကြည့်ဖို့က Edit Html မှာ ကြည့်နိုင်ပါတယ်။ ကောင်းတာကတော့ Edit Html ထဲမှာ အရင် ၀င်ရေးပြီး နောက်မှ Compose mode ကို ပြန်ပြောင်းရေးတာ ကောင်းပါတယ်။ ပို့စ် တစ်ခု ရေးတယ် ဆိုပါစို့... အရင် Edit Html ထဲက "Type Your Summary Here" ဆိုတဲ့ နေရာမှာ တစ်လုံး၊ နှစ်လုံး ၀င်ရေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ "Type Rest of the post here" မှာ နောက် နည်းနည်း ၀င်ရေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ကိုယ် က "Type Rest of Your Post Here" ဆိုတဲ့ နေရာမှာ တစ်ခါတည်း တမ်းရေး လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ကိုယ် ဖြတ်ချင်တဲ့ အပိုဒ် နေရာကို cut လုပ်ပြီး "Type Your Summary Here" နေရာမှာ paste လုပ်လိုက်ပါတယ်။

တစ်ခု ရှိတာက ဒီ လို ကိုယ်က script ထည့် လိုက်ရုံနဲ့ အရင်က ရေးထားတဲ့ ပို့စ်တွေမှာ သူအလို လို မပြင်သွားပါဘူး။ ကိုယ်က ပို့စ် တစ်ခုချင်းစီ လိုက်ပြင် ပေးရပါတယ်။ နည်းနည်းတော့ လက်ဝင်ပါတယ်။ တကယ်လို့ ကိုယ်က ပို့စ် တစ်ခု ချင်းစီ လိုက် မပြင်ထားရင် အရင်အတိုင်း ပဲ ပေါ်နေမှာ ဖြစ်ပါတယ်။

-+-+-+-

ကျွန်မ ရေးထားတာလေး အထောက်အကူ ဖြစ်လိမ့်မယ် လို့ ထင်ပါတယ်။ ကျွန်မ ရေးထားတဲ့ အတိုင်း ပြန်လည် ကူးယူပြီး ဖော်ပြလို့ ရပါတယ်။ Hackosphere က စတင် တီထွင်သူ ဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြပေးရင် တော်ပါပြီ။ အကယ်လို့ ကိုယ်က ဒီ script သုံးမယ်ဆိုရင် ကိုယ့်ရဲ့ side bar မှာ Hackosphere ကို link လုပ်ပေးရင်း ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဖော်ပြ ပေးစေလိုပါတယ်။

ဒီလောက်ပါပဲ။

၉-၁၁ ကို ပြန်လည် အောက်မေ့ခြင်း

ဒီနှစ်နဲ့ ဆိုရင် ကမ္ဘာ့ကုန်သွယ်ရေး စင်တာ (၂) ခု တိုက်ခိုက်ခံရတာ (၆) နှစ် ရှိသွားပါပြီ။

၂၀၀၁ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ (၁၁) ရက်မှာ ကျွန်မ အိမ် မှာ ရှိပါတယ်။ တီဗွီတော့ မကြည့်နေခဲ့ဘူး။ နောက်မှ မောင်လေးက `လာကြည့် လာကြည့်´ လို့ ပြောတော့မှ တီဗွီက နိုင်ငံတကာ သတင်း အစီအစဉ်ကို ကြည့်မိ ပါတယ်။ ကမ္ဘာ့ ကုန်သွယ်ရေး စင်တာ ၂ခုမှာ တစ်ခုက လေယာဉ်ပျံ ထိုးဆိုက် ပြီးသွားလို့ အပေါက်ကြီး ဖြစ်ပြီး မီးခိုးငွေ့တွေ တလူလူ ထွက်နေ ပါတယ်။ ကြည့်နေစဉ် မှာပဲ နောက် လေယာဉ်ပျံ တစ်စင်းက နောက် ကုန်သွယ်ရေး စင်တာ တစ်ခုကို ၀င်တိုက်ပြန်ပါတယ်။ မြင်ရတာ မယုံနိုင်စရာပါ။ အက်ရှင်ကား တစ်ကား ကြည့်နေရ သလိုပါပဲ။ ကျွန်မက စစခြင်း ဒါရုပ်ရှင်ပြနေတာလား လို့တောင် မေးလိုက်သေးတယ်။

ဖြစ်ရပ်ကတော့ ၂၀၀၁ခုနှစ်၊ စက်တင်ဘာ (၁၁) ရက်နေ့ မှာ အယ်ကိုင်ဒါအဖွဲ့က ခရီးသည် တင် ဂျက်လေယာဉ် (၄)စင်းကို အပိုင် စီးခဲ့ပါတယ်။ အပိုင်စီးသူ တွေထဲမှာ လေယာဉ်ပျံ မောင်းတတ်တဲ့ သူတွေ လည်း ပါပါတယ်။ လေယာဉ် အပိုင်စီးသူ တွေဟာ တမင်သက်သက် လေယာဉ် နှစ်စီးကို ကမ္ဘာ့ ကုန်သွယ်ရေး အဆောက်အဦး (၁) နဲ့ (၂) ထဲ တစ် စီး စီ ထိုး ၀င် တိုက် လိုက်ပါတယ်။ အခုလို ၀င်တိုင်လိုက်တဲ့ အရှိန်ကြောင့် တိုက် နှစ်တိုက်လုံး ပြိုကျသွားပြီး ဘေးက တိုက်တွေပါ ထိခိုက် ပျက်စီးသွား ပါတယ်။ (ကမ္ဘာ့ ကုန်သွယ်ရေး အဆောက် အဦး (၇) ဟာ ဘေးက တိုက် (၂) တိုက် ပြိုကျတဲ့အခါ ထိခိုက်မှုကြောင့် ပြိုကျသွားပါတယ်။)

လေယာဉ် (၃)က ဗာဂျီးနီယား ပြည်နယ် (၀ါရှင်တန် မြို့နဲ့ သိပ်မဝေး ပါဘူး) ပန်တဂွန် စစ်ဌာနချုပ် ထဲ ထိုးစိုက်သွား ပါတယ်။ လေယာဉ် (၄) က ၀ါရှင်တန် မြို့ဘက်ကို ပျံသန်းနေရင်း လမ်းမှာတင် (ပန်ဆဲလ် ဗယ်နီးယား ပြည်နယ်ထဲမှာ) ပျက်ကျသွား ပါတယ်။ လေယာဉ်ပေါ် ပါလာသူတွေက သူတို့ လေယာဉ်ပျံ အပိုင်စီး ခံရမှန်း သိတော့ သူတို့ တတ်နိုင် သလောက် ကာကွယ်ရင်း လေယာဉ်ပျံ ပျက်ကျ သွားခဲ့တယ်လို့ သိရ ပါတယ်။

ဒီဖြစ်ရပ်ကြောင့် လေယာဉ်အပိုင် စီးသူ (၁၉) ယောက် အပြင် လူ ၂၉၇၄ ယောက် သေဆုံးခဲ့ပြီး ၂၄ ယောက် ပျောက်ဆုံးနေ ပါတယ်။ (သေပြီ လို့ တွက် ထားပါတယ်။)

ဖြစ်ဖြစ်ချင်း အမေရိကန် နိုင်ငံမှာ ငရဲပျက်သွားပါတယ်။ လူတွေအားလုံး ၀မ်းနည်း ကြေကွဲကြတယ်။ ဒေါသထွက် ကြတယ်။ ဘယ်သူ့ လက်ချက်လဲ ဆိုပြီး အဖြေ ရှာကြတယ်။ အဲ့ဒီအခါမှာ ကျွန်တော်တို့ လုပ်တာပါ ဆိုပြီး အိုစမာ ဘင်လာဒင် ဦးဆောင်တဲ့ အယ်ကိုင်ဒါ အဖွဲ့က ထွက်လာတယ်။ အမေရိကန်က သူတို့ရဲ့ မြေမှာ သွေးစွန်းအောင် လုပ်တဲ့ အယ်လ်ကိုင်ဒါတွေ ကို လုံးဝ မခဲမကျေနိုင်ဘူး။ ဒါကြောင့် အာဖဂန်နစ္စတန်မှာ သူတို့တွေ ကို တာလီဘန် အစိုးရက အားပေးအားမြှောက် ပြုလုပ်နေတယ် ဆိုတဲ့ သတင်း အရ အာဖဂန် နိုင်ငံကို ကျူးကျော် ၀င်ရောက်ပြီး တာလီဘန် အစိုးရကို ဖြုတ်ချခဲ့ ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အိုစမာ ကတော့ ယနေ့ထိတိုင် တိမ်းရှောင် နေဆဲ ဖြစ်ပါတယ်။ အခုတော့ ၆နှစ် ပြည့်သွားပေမယ့် ယနေ့ထိတိုင် အိုစမာကို မဖမ်းနိုင်သေး ပါဘူး။

-+-+-+

ကမ္ဘာမှာ လူသား သန်းပေါင်း ၆၀၀၀ ကျော် ရှိပါတယ်။ ဒီ လူတွေထဲမှာ ဒီမိုကရက်တစ် နိုင်ငံမှာ နေသူတွေ ရှိတယ်။ အာဏာရှင် နိုင်ငံတွေ မှာ နေသူတွေ ရှိတယ်။ အနောက်တိုင်း ဆန်တဲ့ နိုင်ငံတွေ၊ အရှေ့တိုင်း ဆန် တဲ့ နိုင်ငံ တွေ ရှိတယ်။ ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်တဲ့ သူတွေ ရှိသလို၊ အလ္လာအရှင်မြတ် ကို ယုံကြည်ကျတဲ့ သူတွေ ရှိတယ်။ ကံ ကံ ၏ အကျိုးတရားကို ယုံကြည်သူတွေ ရှိသလို ဘာ ဘာသာမှ မကိုးကွယ်တဲ့ သူတွေ လည်း ရှိပါတယ်။ အသား ဖြူတဲ့ သူတွေ ရှိသလို၊ အသား မည်းတဲ့ သူတွေလည်း ရှိတာပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မတို့အားလုံး ဒီ ကမ္ဘာကြီးပေါ်မှာ မှီတင်း နေထိုင်နေတဲ့ လူသားတွေ ပါပဲ။ ဘာကြောင့် ဒီလို ဘာမဟုတ်တဲ့ အကြောင်းရာလေးတွေ ပေါ် မူတည်ပြီး လူမျိုးခွဲ ၀ါဒ၊ ဘာသာခွဲ ၀ါဒ တွေ၊ discrimination တွေ ပေါ်ပေါက်နေရပါသလဲ။ ကျွန်မ လုံးဝ နားမလည် နိုင်ပါ။ လူတွေအားလုံးဟာ အတူတူပါပဲ။ တစ်နေ့မှာ အမေ့ဗိုက်ထဲက ထွက်လာပြီး တစ်နေ့မှာ လေထဲ မီးခိုးအဖြစ် ပျောက်ပျယ်သွားမယ့် သူတွေချည်းပါပဲ။ (တစ်ချို့တွေကတော့ မြေကြီးထဲကို သွားရမှာပေါ့။) လူသားတွေ အားလုံးဟာ equal ပါ။

ကမ္ဘာမှာ ဘာသာ တရားကြောင့်၊ လူမျိုးခွဲ ၀ါဒကြောင့် စစ်ပွဲတွေ ဖြစ်၊ လူတွေ သေကျေ ဒဏ်ရာ ရကြရတယ်။ စိတ် မသက်သာစရာပါ။ ၉-၁၁ ကိစ္စမှာလည်း အဓိက က ဘာသာရေး၊ လူမျိုးရေး ကြောင့် ကြားက အပြစ်မဲ့ ပြည်သူတွေ အသက်စွန့် သွားကြရပါတယ်။ ဒါကို အမေရိကန် က ရန်ကို ရန် နဲ့ တုံ့နှင်းပြီး အာဖဂန်ကို ၀င်တိုက်တော့ အာဖဂန်မှာလည်း အပြစ်မဲ့သူတွေ သေကြေ ကြပြန်ပါတယ်။ အမေရိကန်က အကြမ်းဖက်မှု တိုက်ဖျက်ရေး ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေ တွင်တွင် သုံးပြီး ဒီ လူမျိုးမုန်းတီးမှု မီးလျံကို လောင်စာ ထည့်ပါတယ်။ အခုလည်း အီရတ်မှာ ဘာဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာ အားလုံးတွေ့နိုင်ပါတယ်။ ကိုယ့် မူဆလင် ဘာသာဝင် အချင်းချင်းတောင်မှ ဂိုဏ်းဂဏ ကွဲနေပြီး တော်ကြာ ဘယ်ဘလီ ဗုံးခွဲ ခံရပြန်ပြီ... တော်ကြာ ဘယ်စျေးမှာ ဗုံးပေါက်ပြန်ပြီ... ကြားရ၊ မြင်ရတာ စိတ်မသက်သာ စရာတွေပါပဲ။

နိုင်ငံ အတော်များများမှ ဘာသာရေးကြောင့် အမုန်းမီးလျှံတွေ တောက်လောင်နေရ ပါတယ်။ ထိုင်း တောင်ပိုင်းမှာလည်း ဘာသာရေးကြောင့် မတည်မငြိမ် ဖြစ်ပြီး အိမ်နီးနားချင်း ဒီမိုကရက်တစ် နိုင်ငံဟာ စစ်အုပ်ချုပ်မှုအောက် ပြန်ရောက်သွားပါတယ်။ (အခုတော့ အာဏာပြန်လွှဲပေးဖို့ ပြင်ဆင်နေပါပြီ။) ဒါတွေအားလုံး ဖြစ်ရတာ ဘာတွေကြောင့်လဲ။ ဘာမဟုတ်တဲ့ အကြောင်းအရာပေါ် မူတည်ပြီး အမုန်းပွား နေကြတဲ့ အတွက် ဖြစ်ပါတယ်။

အခုတော့ အရင်တုန်းက New York t-shirt တွေမှာ ထီးထီးကြီး မြင်နေရတဲ့ အမွှာ ညီနောင် အဆောက် အဦးကြီး မရှိတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် တစ်ချိန်က အခု Ground Zero နေရာမှာ အရင်က တိုက် နှစ်တိုက် ရှိခဲ့ဖူးတယ် ဆိုတာတော့ ကျွန်မတို့ အမှတ်ရ နေကြမှာပါ။

အလင်းနှစ်များ

အချစ်ဆိုတာ ဘုရားကပေးတဲ့ ဆုလာဘ်လား
Is love a gift from the heavens?
ငါ့ရဲ့ ဘဝနဲ့ မထိုက်တန်ပါ
It's not for me.
ငါ့ရင်ထဲ စောင့်စားခဲ့ရတဲ့ တေးသံလေး
I have waited for this music (love) in my heart
အခုထိလည်း ကြားခွင့် မရနိုင်ပါ
But I still haven't heard it yet

အလင်းနှစ်သန်းပေါင်းများစွာရယ်... ဝေးလွန်းတယ်
Millions of Light Years.. Too Far Away
ဘယ်တော့များ အချစ်စစ် တွေ့ရမလဲ
When can I find true love?
အလင်းနှစ်များစွာ ဝေးလွန်းခဲ့
Many light years away
ဘယ်တော့များတွေ့ရမယ်
When can I find it?

ဘယ်တော့များ တွေ့ရမလဲ....
When can I find it?

မှားသွားပြန်တယ်... အချစ်လို့ ပြောတဲ့ အချစ်တုတွေက
I am wrong again. This fake love who said it was "love"
ဒဏ်ရာတွေသာ ချန်သွားခဲ့
Have only left me with wounds
အဆိပ်တွေသာ အချစ်လို့ ယုံမှားစွာ ငါသောက်ခဲ့
I wrongly believed that it was love that I've drunk, but they are just poison
လူ့ဘဝကြီးက လှည့်စားလွန်း
Life is so deceptive

အလင်းနှစ်သန်းပေါင်းများစွာရယ် ... ဝေးလွန်းတယ်
Millions of light years. Too far away
ဘယ်တော့များ အချစ်စစ် တွေ့ရမလဲ
When Can I find True Love?
အလင်းနှစ်များစွာ ဝေးလွန်းတယ်.. ဘယ်မှာလဲ အချစ်စစ်
Many light years away. Where is true love?

ကြယ်စင်တွေလို ဝေးလွန်းခဲ့.. ငါ လှမ်းမျှော်ဆဲ
They were so far like stars. I am still looking
ဘယ်တော့များ တွေ့ခွင့်ရပါ့မလဲ
When can I meet it?
အလင်းနှစ်များစွာ ဝေးလွန်းခဲ့...
Many light years away
ဘယ်တော့များ တွေ့ရမလဲ.. အိုးနိုး
When will I meet it? Oh.. no...

အငဲ ရဲ့ အလင်းနှစ်များ ဆိုတဲ့ သီချင်းလေးပါ။ LMN ဆိုတဲ့ အခွေထဲကပါ။