A Day at the Office

ဒီနေ့တော့ ရုံးက ပွဲတစ်ခု သွားစရာ ရှိတယ်။ ကျွန်မက reception မှာ ထိုင်ပြီး ဧည့်သည်တော် မှတ်တမ်းပြုစုတဲ့ နေရာမှ ထိုင်ပေးရမှာ။ ရုံးက ဂျူတီကျတဲ့ မိန်းကလေးတွေ အားလုံး အပေါ် ပန်းရောင်၊ အောက်က အပြာရင့်ရောင် ထမီ မှာ ပန်းရောင် အပွင့် ချိတ်ထမီတွေ ၀တ်ရတယ်။ နေ့လည် ၁းဝ၀ နာရီလောက် ရုံးက ထွက်ရမယ်။ ဒါကြောင့် ၁၁း၃၀ ကတည်းက နေ့လည်စာ စားထားလိုက်တယ်။

နေ့လည်စာက ထူးထူးထွေထွေ မဟုတ်ပါဘူး။ ရွှေခေါင်းပြောင် ပြုတ်ရယ်၊ ငါးကြော်ရယ်၊ ငါးခြောက်ထောင်းရယ်... ဒါပဲ ပါတယ်။

မနေ့က ညနက်တဲ့အထိ (မီးလာတုန်းလေး) ရုပ်ရှင်ထိုင်ကြည့်ကောင်းတာနဲ့ မနက်ကို နောက်ကျမှ နိုးတယ်။ ရုံးကို အသည်းအသန်လာရတယ်။ ပွဲမှာ ၀တ်ရမယ့် ၀တ်စုံကိုတော့ ရုံးရောက်မှပဲ ၀တ်မယ်ဆိုပြီး အိတ်နဲ့ထည့်လာ လိုက်တယ်။ ဒီလိုမှပဲ ကိုယ်နဲ့ကိုက်မှာ... ကိုယ်ကလည်း ထမီ ၀တ်ရတာ သဘောကျပေမယ့် သိပ်မဝတ်တတ်ဘူး... (မြန်မာပြည်မှာ အထက်တန်းကျောင်း မတက်ခဲ့ရတဲ့ အကျိုးကျေးဇူးတွေပေါ့ :P) ရုံးအသွားကို ထမီနဲ့ ဆိုရင် ခဏခဏ ပြင်ဝတ်နေရမှာ စိုးတာနဲ့ မဝတ်ဖြစ်ဘူး။ ရုံးယူနီဖောင်း ထမီစကတ်ပဲ ၀တ်လာလိုက်တယ်။

မျက်နှာကိုလည်း ထူးထူးထွေထွေ မပြင်ဆင်တတ်ပါဘူး။ မျက်နှာ လိုရှင်းလိမ်းတယ် ၊ ပြီးတော့ ပေါင်ဒါ နည်းနည်း ရိုက်လိုက်တယ်.. နှုတ်ခမ်းနီ ဆိုးတယ်... ဆံပင်ကို တစ်ဝက်စီးလိုက်တယ်။ ဒီလောက်ပါပဲ။ ခြေသည်းနီ ဆိုးမလို့ဟာ မေ့သွားတာနဲ့ တစ်ဝက်ပျက်နဲ့ပဲ ... :D သိပ်ရုပ်အဆိုးကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဖိနပ်က ကတ္တီပါ ဆီးကွင့်ထိုး ဖိနပ်အပါး... ဒေါက်ဖိနပ်စီးမလို့ဟာ အမေက မစီးပါနဲ့... ကတ္တီပါ နဲ့ပဲ ကောင်းပါတယ် ဆိုလို့ ဒါပဲ စီးဖြစ်ပါတယ်။

ကတ္တီပါ ဖိနပ်လေးတွေက စီးရတာ တော်တော်ကောင်းတယ်။ နူးညံ့နေတာပဲ... ကျွန်မက လမ်းလျှောက်မြန်တော့ ဒေါက်ဖိနပ်စီးရင် နည်းနည်း ယိုင်တိုင်တိုင် ဖြစ်တယ်။ ပြီးတော့ နည်းနည်း ခိုးလု ခုလု ဖြစ်သလိုပဲ။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ကတ္တီပါ ဖိနပ်တွေပဲ ၀တ်စီးဖြစ်တယ်။ အခုနောက်ပိုင်း ကတ္တီပါ ဖိနပ်လေးတွေက ဆီးကွင့်ထိုးထားတာ ပုံဆန်းဆန်းလေးတွေ အများကြီးပဲ။ ၁၂လုံးတန်း မှတ်တိုင်နားက ဖိနပ်ဆိုင်ကပဲ အဓိက ၀ယ်စီးဖြစ်တယ်။ ဖိနပ်တွေက ပုံစံ ဆန်းတွေများလွန်းလို့... အားလုံး လိုလို လှတာတွေချည်းပဲ... ဖိနပ်တစ်ရံ သွားဝယ်ရင် တစ်ရံပြီး တစ်ရံ ၁၀ ရံလောက် စီးကြည့်ပြီးမှ နောက်ဆုံး ဘယ်ဖိနပ် ၀ယ်မလဲ ဆုံးဖြတ်ချက် ချနိုင်တယ်။

ရုံးက တစ်ခြား ဌာနတစ်ခုက အခုနောက်ပိုင်း ယူနီဖောင်း မဝတ်ရတော့ဘူး။ အဲ့ဒီက အစ်မကြီးတစ်ယောက်ဆို သူဝတ်တဲ့ ဒီဇိုင်းလေးတွေ တော်တော်မိုက်တယ်။ အနောက်တိုင်း ပုံစံ ဆန်တယ်။ စကတ်အတို ၊ ကော်လာနဲ့ အကျႌ မျိုးလေးတွေ... အဲ့ဒီပုံလေးတွေ အရမ်းသဘောကျတယ်။ စကပ်ကတော့ ကျွန်မဝတ်ရင် ဒူးကျော်ပဲ ၀တ်လို့ရမယ်... ကျွန်မ ရဲ့ ပိန်ညောင်ရိုး ခြေသလုံး လေးတွေနဲ့ဆို စကတ် ဒူးအထက်တွေ ၀တ်ရင် လုံးဝ မလှဘူး။ ရွှတ်.. ၀မ်းနည်းလိုက်တာ... :P

အဲ့ဒီလို အကျႌမျိုးလေးတွေ ဘယ်မှာ ၀ယ်လို့ရမလဲ မသိဘူး။ ကျွန်မလည်း လိုချင်နေတာ... နောက်နှစ်ဆိုရင် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ပြည်ပ ခရီးသွားစရာ ရှိလို့ ဘာဝတ်ရမှန်း မသိဘူး။ Business ဆန်ဆန်၊ မိန်းကလေး ဆန်ဆန်၊ sophisticated ဖြစ်တဲ့ အဝတ်အစား ဒီဇိုင်းလေးတွေ လိုချင်တယ်။

ကဲ.. ခဏနေ သွားရတော့မယ်။ တာ့တာ အားလုံး။

ဓာတ်လှေကားကို မီးမီး ကြောက်ကြောက်

ဒီနေ့ ကျွန်မ နေ သိပ် မကောင်းဘူး။ နှာတွေလည်း စီး၊ ခေါင်းတွေလည်း ကိုက်၊ လည်ချောင်းတွေလည်းနာ၊ လူလည်း သိပ်မလှုပ်ချင်ဘူး။ အမှန်တော့ အိမ်မှာပဲ နေပြီး နားချင်တာ... ဒါပေမယ့် အလုပ်က ခွင့်မယူချင်တာနဲ့ ရုံးပဲ လာခဲ့လိုက်တယ်။ Employee of the Month များ ရမလား လို့ပါ... :P

ဒီနေ့တော့ အရင် စီးနေကျ ၁၀၈ ကို တိုးမစီးချင်တာနဲ့ ပါရမီ အဓိပတိ အဲကွန်း ကားကြီးပဲ စီးလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မှားသွားတယ်... ကိုယ်က အိမ်ကထွက်လာတာမှ ရး၄၅ ၊ ရုံးကို ၈း၃၀ အတိ ရောက်ရမှာ... ဒါကို လျှာရှည်ပြီး အဓိပတိ သွားစီးတယ်။ လမ်း ၃၀ ရောက်တယ်ဆိုလို့ တက်လိုက်တာ အပေါ်လမ်း မဟုတ်ပဲ အောက်လမ်း ကြိး ဖြစ်နေတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ သိမ်ကြီးစျေး အထိပဲ စီးလိုက်ပြီး အဲ့ဒီကနေ ရုံးကို လမ်း ပြန်လျှောက်ရ ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ရုံး နောက်ကျရော...

ရုံးရောက်တော့ ၉းဝ၀ ထိုးခါနီးနေပြီ။ ဓာတ်လှေကား နံပါတ် (၂) ကို ပဲ ဖွင့်ထားတယ်။ နံပါတ် (၁) က အန်ဒါး မိန်းတိန်းနန့်(စ်) တဲ့... အကြောင်းအရင်းကတော့ ကိုယ်တွေ့ပါ...

မနေ့က ညနေ ရုံးက ပြန်တော့ ကျွန်မ နံပါတ် (၁) ဓာတ်လှေကားကို စီးပါတယ်။ ကျန်တဲ့ လူတွေကတော့ သူတို့ အထပ် အသီးသီးမှာ ဆင်းသွားကြတယ်။ အလွှာ (၁) မှာ လူတစ်ယောက် ဆင်းသွားပြီး အဲ့ဒီ ကနေ မြေညီထပ် ကို ဆင်းတဲ့အခါမှာ ဓာတ်လှေကားက ဒုံးကနဲ အောက်ကို ချက်ချင်း ပြုတ်ကျသွား ပါတယ်။ ဓာတ်လှေကားထဲမှာ ကျွန်မ တစ်ယောက်တည်း ရှိပါတယ်။ တံခါးဖွင့်တဲ့ ခလုတ်ကို နှိပ်တော့လည်း ဘာမှ မလာပါဘူး။ အပြင်မှာ လူအသံတွေ ကြားနေရတော့ တော်သေးတယ်။ “ဓာတ်လှေကားထဲမှာ လူတစ်ယောက် ရှိတယ်... ကောင်မလေး တစ်ယောက်” ဆိုတဲ့ အသံတွေ ကြားနေရတယ်။ “ မကြောက်နဲ့.. အခုချက်ချင်း ဖွင့်ပေးမယ်” လို့လည်း ပြောကြပါတယ်။ နောက်တော့ ဓာတ်လှေကားထဲကို ဖုန်းလာတော့ ကျွန်မ ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ “ မကြောက်နဲ့နော်... ခဏနေ ဖွင့်ပေးမယ်” ဆိုပြီး ပြောပါတယ်။ နောက်တော့ သော့သံ ကြားရပြီး ဓာတ်လှေကား တံခါး ပွင့်လာပါတယ်။ ဓာတ်လှေကား ကြမ်းပြင်က အောက်မှာ... မြေညီထပ် ကြမ်းပြင်က အပေါ်မှာ ဖြစ်နေတယ်။ Security က အကိုကြီးက လက်ကမ်းပေးတော့ ထမင်းချိုင့်အိတ်ကို သူ့ကို လှမ်းပေးပြီး မနည်း ကုန်းတက်ရပါတယ်။ ထမီ စကတ် ၀တ်ထားတော့ ဒူးတွေ ပေါင်တွေ ပေါ်ကုန်လားလည်း မရှက်နိုင်တော့ပါဘူး။

Security ရဲမကြီးက “တော်တော်ကြောက်သွားလား” တဲ့... “ဒီလိုမျိုး ခဏ ခဏ ဖြစ်တတ်တယ်... ဒါပေမယ့် မကြောက်ပါနဲ့” တဲ့... ကြောက်တာပေါ့.... ဒါပေမယ့် တော်သေးတယ်... ကိုးထပ်ကနေ ပြုတ်မကျတာပဲ ကံကောင်းတယ် လို့ ပြောရမယ်။ ဘုရား ဘုရား... မသေကောင်း မပျောက်ကောင်း... ရင်တော်တော် တုန်သွားတယ်။ ကျွန်မ မသေချင်သေးဘူး အမေ လို့လည်း စိတ်ထဲမှာ ပြောလိုက်မိသေးတယ်။

စိတ်ထဲမှာ တွေးလိုက်မိသေးတယ်။ ကိုးထပ်ကနေ ပြုတ်ကျခဲ့ရင် ကိုယ့်ရဲ့ လှတပတ ခန္ဓာကိုယ်လေး ဘယ်လိုများ ဖြစ်မလဲ လို့... ကန်စုတ်ကတော့ ပြောတယ်... "You'll become a flat pancake" တဲ့... Eeekkkkk!